119 / 132
7. KAFLI
117
Á veturna voru oft knattleikir í Borgarfirði
þar sem fólk úr sveitinni kom saman.
Eitt sinn, þegar Egill var á sjöunda vetri,
var fjölmennur knattleikur á Hvítárvöllum.
Menn komu víða að og var körlunum skipt
í lið en strákunum í sveitinni í önnur lið.
Egill var kappsamur og fljótur að reiðast og
því kenndu menn sonum sínum að vægja
fyrir honum í leik. Hann átti að keppa við
strák sem hét Grímur og var nokkru eldri,
10 eða 11 vetra. Grímur var sterkari en Egill
og fór illa með hann. Þá reiddist Egill og
barði hann með knatttrénu en Grímur sneri
hann niður og kvaðst mundu meiða hann ef
hann kynni sig ekki. Þegar Egill komst á fætur
gekk hann úr leiknum en vinir Gríms æptu
að honum.
Egill fór til vinar síns, Þórðar Granasonar og
sagði honum frá þessu. „Ég skal fara með þér
og skulum við hefna fyrir þetta,“ sagði Þórður
og rétti Agli öxi.
Útileikir í 1000 ár
Á landnámsöld var knattleikur vinsæll útileikur á Íslandi. Leikurinn var spilaður
á grasi eða á svelli og svipaði líklega nokkuð til íshokkí og jafnvel hafnarbolta.
Notast var við trékylfu, svokallað knatttré, og bolta. Boltann átti að slá með knatt-
trénu en hann mátti líka taka með höndum og kasta. Keppt var í liðum, tveir úr
hvoru í senn. Leikurinn var vinsæll jafnt hjá börnum sem fullorðnum. Ekki hafa
varðveist nákvæmar leikreglur um knattleikinn en hér er ágæt lýsing á því sem fór
fram í leiknum. Lýsingu þessa er að finna í hinni fornu Egils sögu.