74 „Þú máttir bara fá einn tebolla. Hún átti að fá hinn. Ef þú drekkur þá báða þá deyrðu. Þú áttir bara að fá einn, til að breyta þér til baka.“ „Breyta mér hvað?“ spyr mamma hissa. „Þú mátt ekki vera varúlfur!“ snökti ég og nú renna tárin í stríðum straumum niður kinnarnar. „Ég er ekki varúlfur, kjánaprik,“ segir mamma og tekur utan ummig. „Jú, reyndar,“ segir Marius mér til stuðnings. Ég lít í átt að Úlfhildi sem hefur náð í tusku og strýkur yfir gólfið. Gráu augun virðast enn dekkri og eyrun sperrast á meðan við tölum. „Ekki veit ég hvað þið voruð að horfa á, eða lesa,“ segir mamma og hristir höfuðið. „En ég er enginn varúlfur, þótt ég sé svolítið loðin undir höndunum.“ Mamma hlær að eigin fyndni og Úlfhildur tekur undir hláturinn. Við Marius horfum á hvort annað. „Víst,“ hrópa ég á mömmu. „Hún beit þig og nú ertu varúlfur. Eins og hún!“
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=