73 dreifast um stofuna. Hvæsi bregst hratt við, stekkur til hliðar og setur upp kryppu. Mamma veinar og ýtir mér af sér. „Hvað ertu að gera Marta!? „Ég varð!“ hrópa ég reið á móti. „Hvað áttu við? Varðstu bara að hrinda mér? Þurftirðu að brjóta sparibollann úr stellinu hennar ömmu. Svo er kötturinn rennblautur!“ Þegar mamma skammar mig byrja ég að kjökra. „Ég vildi bara ekki að þú myndir deyja,“ byrja ég. Marius kemur til mín og kippir í höndina á mér. „Hvað ertu að gera?“ spyr hann en ég svara ekki. Úlfhildur er staðinn upp og byrjuð að týna upp brotin úr gólfinu. Mamma horfir enn þá á mig eins og ég sé brjáluð.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=