35 „Þú gerir þetta,“ segi ég ákveðin. „Ekki séns. Þetta er mamma þín,“ svarar hann hneykslaður. „Oh, Marius!“ dæsi ég örg. Ég fikra mig niður tröppurnar og held dósinni eins langt frá mér og ég get. Mamma stendur enn í miðjum garðinum. Eða, ég vona að mamma sé undir öllum þessum rauðbrúna feldi. Hún snýr baki í mig, í skrítinni stellingu. Hraður andardrátturinn hreyfir loðna kryppuna upp og niður. Um leið og ég nálgast grasið snýr hún sér við og hnusar upp í vindinn. Mamma hefur greinilega fundið lyktina af kattamatnum. „Fljót, Marta,“ heyri ég Marius hvísla fyrir aftan mig. Agnarsmá hárin rísa á handleggjunum á mér þegar mamma læsir augun á mig. Hún hefur áttað sig á því hvaðan lyktin kemur og sleikir svöng út um. Svo hendir hún sér niður á fjóra fætur og læðist hikandi í átt að mér. Ég þori ekki að hreyfa mig, en ég verð að gera það! Fyrst bakka ég til að athuga hvort hún elti mig. Það er undarlegur glampi í augummömmu þegar hún
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=