Hugrún – Sögur og samræðuæfingar

Heimspeki sögur 16 þegar ég er að byrja eða geri mér grein fyrir því að nú geti ég því miður ekki frestað því lengur að vinna heimavinnuna fyrir morgundaginn. Ef maður ræður ekki við að leysa vandamálin sín sjálfur er víst stundum gott að leita álits eða ráða hjá öðrum. Ég hélt alla vega að það væri þannig. Í skólanum eru tímar sem eru kallaðir lífsleiknitímar. Það besta við þá er að þar er lítil heimavinna. Í þessum lífsleiknitímum ræðum við oft saman um lífið og tilveruna. Var hægt að finna betri stað en þennan til að ræða vandamálið mitt? Ég bara spyr. Kennarinn spurði: – Liggur einhverju ykkar eitthvað þungt á hjarta í dag? Þið heyrið strax hvernig kennari þetta er. Hann er eiginlega alltaf svona hátíðlegur. Ég beið eins og hinir nemendurnir. Það er erfitt að viðurkenna það fyrir hópi af fólki að eitthvað liggi manni þungt á hjarta. Sennilega er það þess vegna sem þessar löngu vandræðalegu þagnir koma og kennarinn neyðist sjálfur til að finna upp á einhverju að ræða um. Jæja, en í þetta skipti ákvað ég að sýna hugrekki og segja kennaranum og öllum bekknum frá vandamáli mínu. – Já, stundi ég lágt. – Hvað segirðu? Kennarinn virtist ætla að rifna af ánægju yfir því að hjartað í mér væri undir þungu fargi. – Já, sagði ég aftur. Heimavinnan er að drepa mig úr leiðindum, sagði ég hátt og snjallt og í hjartans einlægni. Löng þögn. Ég roðnaði dálítið. Svo fékk ég stuðning úr ýmsum áttum. Sumum óvæntum. En þessi uppreisn var kæfð í fæðingu eins og stundum er sagt. – Krakkar mínir, sagði kennarinn grafalvarlegur. Þið verðið að gera ykkur grein fyrir því að lífið er ekki bara leikur. Í lífinu eru skyldur. Börn hafa líka skyldur. Hann hélt áfram en þá var farið að suða í eyrunum á mér og ég fann sterkt fyrir því hvað kennarinn hafði rétt fyrir sér. Lífið á það nefnilega stundum til að vera óbærilega leiðinlegt. Mig langaði að vita hvernig væri hægt að breyta því en mér virtist kennarinn vera að halda því fram að svona ætti þetta bara að vera. Eftir tímann bað hann mig að bíða aðeins. Hann hældi mér fyrir að koma með umræðuefni og sagði svo: – Heyrðu vina, af hverju prófarðu ekki að líta á heimanámið sem leik. Ég kinkaði kolli og þóttist skilja. Fátt sem hefur verið sagt við mig hefur valdið mér jafn miklum heilabrotum.