85 þegar eftirför En svo var hún handfljót að hún var búin að skera sig á háls í tóftinni er hann kom að Þá er sagt að Þorsteini hafi orðið að orði er hann sá hvernig blóðið fossaði óstöðvandi úr hálsinum á henni: – Þar tók andskotinn við henni Solveig svaraði því engu en svo mikið skildi hann af því sem hún sagði að hún bað hann að skila til prests að grafa sig í kirkjugarði Eftir það blæddi henni út svo hún dó Þorsteinn sagði tíðindin heim og bar presti kveðju hennar og bæn um legstað í kirkjugarði Prestur leitaði til þess leyfis hjá yfirboðurum sínum en fékk afsvar þar eð hún hefði farið sér sjálf Á meðan þessu fór fram stóð lík Solveigar uppi En nóttina eftir að prestur hafði fengið afsvarið dreymdi hann að Solveig kæmi til sín og segði: – Fyrst þú vilt ekki unna mér legs í vígðri mold skaltu ekki njóta þar legs heldur Var hún þá með reiðisvip miklum þegar hún vasaði burtu Eftir þetta var lík Solveigar dysjað utan kirkjugarðs og án yfirsöngs En skömmu síðar fór að bera á því að hún ásótti síra Odd þegar hann var einn á ferð hvort sem hann reið á annexíuna að Silfrúnarstöðum eða annað Þetta varð mjög héraðsfleygt svo hver maður gerði sér að skyldu að fylgja honum heim einkum ef hann var seint á ferð eða einn Einu sinni reið síra Oddur á annexíu sína en aðrir segja að Víðivöllum og leið svo dagurinn að hann kom ekki Heimamenn voru óhræddir um hann af því þeir vissu að presti var ávallt fylgt ef hann var seint á ferð Það var og í þetta skipti að presti var fylgt heim að túninu á Miklabæ Annars var vant að skilja ekki við hann fyrr en hann var kominn á fund heimamanna Þá sagði hann við fylgdarmanninn að hann þyrfti nú ekki að fara lengra því nú mundi hann komast klakklaust heim og þar skildi fylgdarmaðurinn við prest eftir því sem hann sagði síðan sjálfur frá Að guða á glugga Um kvöldið á vökunni heyrðu heimamenn á Miklabæ að komið var við bæjarhurðina en af því þeim þótti nokkuð undarlega barið fóru þeir ekki til dyra Síðan heyrðu þeir að komið var upp á baðstofuna í mesta snatri en áður en sá fékk ráðrúm til að guða sem upp kom var hann dreginn ofan aftur eins og tekið hefði verið aftan í hann eða í fæturna á honum Jafnframt þóttust menn þá heyra hljóð nokkurt afsvar: neitun hefði farið sér sjálf: tekið líf sitt, fyrirfarið sér líkið stóð uppi: lá á líkbörum vasaði: strunsaði, skundaði, rigsaði annexía: útkirkja, kirkjustaður þar sem ekki er prestsetur að guða: heilsa með því að segja:„Hér sé guð“.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=