Fyrsta reynslan af umferðinni í
Nýju-Delhi var ógnvekjandi. Það var eins og að vera staddur í miðri mauraþúfu
– þar sem engar reglur gilda, allir æða af stað á sama tíma og alls kyns farartæki
þvælast hvert innan um annað. Ærandi hávaði, hvellandi bílflautur, bifhjól
og léttivagnar, vörubílar með ósandi dísilvélar og yfirfullir strætisvagnar.
Í Nýju-Delhi eru engar neðanjarðarlestir eða sporvagnar. Öll umferð fer um yfirfull
strætin. Þar þarf líka að vera pláss fyrir uxakerrur, heilagar kýr,
léttivagna, dráttarvagna og hjól.
Fólkið er alls staðar
Mörgum er búið
það hlutskipti að vinna á götunni. Margir þurfa að draga fram lífið
sem götusalar, við blaðasölu eða sem betlarar.
Þegar við loksins komum heim til gestgjafa okkar getum við hvílt okkur. Hér er kyrrð
og friður og efni nóg til þess að lifa viðunandi lífi. Gestgjafar okkar eiga hús
í góðu borgarhverfi, þau eiga bíl og hafa þjónustufólk. Þetta
er ein af mörgum millistéttarfjölskyldum í Indlandi.
Í landi þar sem laun eru mjög lág leiðir af sjálfu sér að millistéttarfjölskylda
kaupir aðstoð við ýmis verk. Margir hafa garðyrkjumann til að hlúa að pínulitlum
garði, þjón til að elda mat og sinna heimilisverkum, vaktmann til að gæta hússins
og fjölskyldunnar og þvottakonu sem kemur og þvær þvottinn.
Rétt við dyrnar birtast
andstæðurnar
Vaktmennirnir tveir utan við
garðshliðið skipta með sér vöktum. Hvor þeirra um sig er á vakt í
12 klukkustundir.
Grænmetissalinn kemur við nokkrum sinnum í viku með vagninn sinn og við gangstéttina
beint á móti sér heil fjölskylda fyrir sér með því að strauja
fyrir fólk.
Atvinnutækin eru stórt borð og tvö straujárn. Daglega er borðið sett upp undir
stóru tré og stóru níðþungu straujárnin fyllt með glóandi
kolum. Kolin eru hituð í göturæsinu.
Hjónin hjálpast að við að strauja. Á meðan hjóla börnin fram og
til baka og sækja fatnaðinn til viðskiptavinanna í nágrenninu. Það er unnið
alla daga vikunnar og vinnudagurinn er langur.
Margir deila verkefnunum
Oft er þeirri vinnu sem
fyrir hendi er skipt milli allt of margra.
Á þokkalegum veitingastað getur það vel gerst að einn þjónn vísi
gestum til borðs, annar taki við pöntuninni og sá þriðji beri fram matinn. Á
meðan þessu fer fram bursta hálfstálpaðir strákar gólfteppið með
litlum handkústum. Starfsfólkið þverfótar ekki hvert fyrir öðru og skipanir
gjalla á víxl.
Þetta er ekki eins og hjá okkur þar sem vélar vinna mörg erfið og einhæf
verkefni.
Byggingariðnaðurinn þarf á mörgum verkamönnum að halda þegar flest verkanna
eru unnin með handafli.
Það þarf marga verkamenn til að bera múrsteina á höfðinu upp á
þriðju hæð.
Það þarf líka marga verkamenn þegar bera þarf steypu upp nokkrar hæðir.
15–20 verkamenn hafa nóg að gera, standa í háum tröppum og rétta föturnar
áfram. Þeir bera föturnar á höfði sér síðasta spölinn.
Allt gengur þetta með mikilli hægð.
 |
