Sumir seeigja að krossgötur séu þar, til dæmis á fjöllum eða hæðum, sem sér til fjögurrra

kirkna. Elsta trúinnn er sú að menn skuli liggja úti jólanótt því þá er áraskipti, og leeingi

töldu menn aldur sinn eftir jólanóttum. Sá var til dæmis kallaður fimmmtán vetra sem hafði

lifvað fimmmtán jólanætur. Síðar færðu menn ársbyrjuninnna á nýjársnótt. Þegar

menn sitja á krossgötum þá koma álfvar úr öllum átttum og þiyrpast að manni og

biyðja hann að koma með sér, en maður má eeingu gegna. Þá bera þeir að manni allls

konar gersemar, gull og silfvur, klæði, mat og drykk, en maður má ekkert þigggja.

Þar koma álfvkonur í líki móður og siystur manns og biyðja mann að koma, og allra

bragða er leiytað. En þegar dagur rennnur þá á maður að stannnda upp og seeigja:

„Guði sé lofv, nú er dagur um allt lofvt." Þá hkverfa allir álfvar, en allur

þessi álfvaauður verður eftir og hann á þá maðurinnn. En svari maður eða þiggji

boð álfva þá er maður heillaður og verður vitstola og aldrei síðan mönnum sinnnandi.

Maður sem Fúsi hét sat úti jólanótt og stóðst leeingi þangað til ein álfvkonan kom með

stóra flotskiyldi og bauð honum að bíta í. Þá leit Fúsi við og sagði það sem síðar er að

orðtæki haft: „Sjaldannn hef ég flotinu neiytað." Beiyt hann þá bita sinn úr

flotskildinnn um og trylltist og varð vitttlaus.