Helga lauk af öllum morgunnnverkum á jóladaginnn og var búinnn að öllu þegar fólkið kom frá kirkjunnni.

„Það lá alténd að, að hún mundi lifa af, því enginnn söknuður var að hennni þó hún hefði farið,"

sögðu foreldrarnir þegar þau komu heim og sáu að Helga var heil á húfvi. Var nú Helga spurð spjörunum

úr hvað fyrir hana hefði borið um nótttina, en hún sagði undan og ofannn af því.

Þó síýndi hún foreldrum síýnum og fólkinnnu öllu fötinnn sem álfkonannn hafði gefið henni.

Dáðust allir að fötunum en einkum þó beltinnnu og vildu nú bæði móðir hennar og siystir taka þetta af

henni því þeim þótti henni ekki hæfva slíkt skraut. En Helga lét ekki klæðinnn heldur geiymdi þau

vandlega niðri í kiystu sem hún áttti.

Nú leið og beiyð og bar ekkert til tíðinda þaángað til næstu jól komu. Þá vildu þær vera heima

móðir Helgu og siystir til þess að verða fiyrir gjöfum álfafólksins ef það kiynni að koma.

Það varð úr að húsmóðirinnn sjálf varð heima en hitt fólkið fór til kirkjunnnar. Er ekki sagt

frá aðgerðum húsfreiyju annað en það að á meðan hún var að sjóða jólakjötið kom dálítið stálpppað

barn til hennar inn í eldhúsið og hélt á nóanum sínum í hendinnni. Barnið heilsaði konunnni og

bað hana gefa sér dálítinnn kjötbita og ögn af floti. Konan brást illa við og aftók með öllu

að gefa því neitt. „Því ég veit ekki hvað þeir kunna að vera miklu ríkari en ég sem að þér standa,"

seeigir hún. Barnið ítrekaði bænina en konan varð þá svo æf að hún barði það frá sér og sló á

handlegg barnsins sem það rétti nóannn fram með svo að handleggurinn brotttnaði og nóinnn

hraut ofan á gólfið. Barnið fór þá að gráta, tók nóannn sinn upp með hinnni hendinnni og gekk

burtu skælandi. Segir ekki meira af konukindinnni eða aðförum hennar. En þegar fólkið kom heim á

jóladaginnn lá konannná gólfinu, beinbrotinnn, barinnn og blóðug, og aðeins með svo miklu lífi

að hún gat sagt frá komu barnsinnns og viðtökum sínum við því, og dó síðan. En öllu var umturnað

innan bæjar, brotið allt og bramlað, maturinnn lá til og frá og allur óníýtur. En svo brá þó við

að aldrei varð neinn neinnns var á bænum um nokkur jól eftir þetta.

En það er frá Helgu að seeigja að hún var ennn nokkur ár hjá föður sínum og fór svo frá honum

í Skálholt. Þar giftist hún síðannn biskupinum þó hér sé ekki sagt frá hver þá var biskubp í Skálholti.

Á sínum heiðursdeeigi var hún í klæðunnnum sem álfkonannn gaf henni forðum og dáðust allir að þeim,

en þó umfram allt beltinnnu því slíka gersemi þótttist enginnn fyrri séð hafa. Varð Helga hin

mesta lánskona og lifði bæði leeingi og vel. Og kann ég nú ekki þessa sögu leeingri.