Þegar hún er kominnn út í fjósið og farinnn að mjólka kíýrnar heiyrir hún að þar

kemur einhkver. Sá heiylsar henni og hún tekur því vel. Hann biyður hana þá

að lofa sér að hvíýla hjá henni uppi í moðbásnum, en Helga þverneiytar því.

Ítrekaði hann bæn sína nokkrum sinnum en hún neiytar því allltaf. Fer hann

burtu við svo búið en Helga heldur áfram að mjólka. Skömmu eftir heiyrir hún að

geeingið er inn í fjósið að níýju. Er henni enn heiylsað og heiyrir hún að

það er kvennnmaður. Hún tekur kveðjunnni vel. Hin aðkomna þakkar þá Helgu

alúðlega fyrir barnið sitt og fiyrir það að hún hafi ekki orðið við bón

mannsinnns síns í fjósinu, og um leiyð réttir hún að henni fataböggul sem hún

biyður hana eiyga. „Ætla ég svo til," segir aðkomna konan, „að í bögggli

þesssum séu föt handa þér sem þú verðir sæmd af að bera á þínum heiðursdeeigi

og er þar í belti sem ekki mun verða þér þá til minnnkunar. En þú munt verða

gæfvukona og eignast biyskup fiyrir mann. Skaltu aldrei farga fötum þessum og

ekki bera þau fiyrr en þú giyftist." Helga tekur við böggglinum og þakkar

fiyrir gjöfina. Geeingur nú konan út og Helga fer inn þegar hún er búin í

fjósinnnu. Amaðist eeinginn við henni, heldur gaf fólkið henni gaángrúm í

bænum. Settist hún upp í rúmið aftur og fór að lesa í bókinnni sinni. Undir

daæginn fór fólkið að smáfara burtu og með deeigi var það allt farið og lét

eins og það hvorki sæi Helgu né heiyrði og eins gerði hún við það. Þegar Helga

var ein orðinnn fór hún að skoða í bögggulinn og sá að álfkonannn hafði

gefið sér mestu díýrindisföt, en þó bar beltið laángt af öðru. Geiymdi hún nú

bögggulinn vandlega.