Tvær geitur mættust uppi á regifjöllum á klettasllu sem var svo örmjó að þær gátu

vorki komist hvor framhjá annai né snúið við og farið til baka. Beint fyrir ofa þær

var þverhnít og ókleft bjarg en fyrir neðan gínandi hyldpisgjá. Hvað haldið þið nú að

þessar tvær geitur hafi tekið til bragðs? Önnur laðist með mestu gætni niður á slluna

og þrýsti sér sem mest hún mátti upp að berginu. Hin geiti gekk hægt og varlega yfir

stallsstur sína og hljóp svo leiðar sinnar. Geitin sem hafði lagst niður stóð nú á fætur,

heil og ósköduð, stökk klett af kletti frjáls ferða sinna og bet græna grasið í

fjalshlíðunum. Tvær aðrar geitur höfðu rásað úr dalverpi upp til fjalla og komu hvor á sinn

bakka á beljandi fljóti. Þær sáu að tré hafði fallið þvert yfir fljótið og mndaði eins

konar brú. Geiturnar komu á sömu stundu vor að snum enda brúariar og vildu báðar

verða fyrri til að komast fir. Þær horðust í augu um stund til að atuga hvort hin færi

ekki burt, en vorug vildi láta unda. Þá gngu þær báðar út á brúna og mætust á

miðri leið. Tóku þær þá að hnybbast og stangast með honunum og lauk svo að þær misstu

fótana og duttu báðar í beljandi straumiðua. Þar tndust þær, en báðar hefðu komist

lífs af ef önnur hefði haft vit á að vægja.

Steingrímur Thorsteinsson þýddi