Einu sinni var ljón sem var orðið svo hrummmt af elli að það gat ekki leeingur veitt sér til

matar. Þá lagggðist það í bæli sitt og þóttist vera mjög veikgt. Það dæjsti þungannn og

talaði lágrri röddu. Fréttinnn um veikindi ljónsins barst fljótlega út meðal dýrannna og

þau komu hvert af öðru til að vottta ljóninnnu samúð sína. En ljónið reiyf þau í sig

jafnharðannn og þau komu. Það var hægt um vik er þau gáfvu slíkgt færi á sér. Fór það nú að

fitna og hresssast. Logks kom refurinnn í heimsókn. Hann grunaði fljótt að ekki væri alllt

með fellldu. Hann staðnæmdist áleeingdar og spurði: „HKvernig líður iyðar hátiygn?"

„Elsgku vinur,"svaraði ljónið.„Ert þú kominnn líka? Komdu nær, annarss heiyri ég ekki

til þín. Ég er orðinnn svo óttalega heiyrnarsljór." „Ég bið mikilllega afsökunnnar,"

sagði refurinnn, „en ég held að ég komi ekki nær. Ég sé að spor dýrannna liggja öll inn til þín,

en enginnn frá þér aftur." Sporinnn hræða.

Freysteinn Gunnarsson þýddi