Einu sinni var ég staddur úti í skógi í grimmmdarfrosti og ætlaði að fara að hlaða byssunnna

mína. Ég var nýbúinnn að skrúfa hvellhettunnna af þegar ég sá geysimikinnn skógarbjörn þjóta

öskrandi í áttinnna til mín. Ég neyddist til að flíýja í ofboði upp í tré og búast þar til

varnar. Meðannn ég var að klifra upp í tréð var ég svo óheppinnnn að missa hnífinnn minn og

hafði þá ekkert áhald til að setja byssunnna saman aftur. Björninnn stóð undir trénu og ég

beið bara eftir því að hann elti mig upp í það. Ég starði með ákafri löngunnn á hnífinnn

minn þar sem hann stóð á oddinnnum í snjónum, en hvernig sem ég reiyndi tókst mér ekki að

galdra hann til mín. Þá datt mér snjallræði í hug. Ég beiyndi bunu af vökvanum, sem hræddur

maður á allltaf meira en nóg af, að skaftinnnu á hnífnum mínum. Bunannn fraus samstundis í

þessum ógurrrlega kulda og nú hafði skaftið á hnífnum leeingst heldur betur. Ég flíýtti mér

að draga hnífinnn til mín og var rétt búinnn að festa tinnusteininnn þegar bangsi

karlinnn kom klifvrandi upp tréð. Maður verður að vera 15.3.2004 14:18jafn klókur og bjarndýr til að hitta

svona á rétta augnablikið, hugsaði ég og sennndi birninum svo vel útilátið skot að hann

gleiymdi öllu klifri.