Á bæ sem Bakki heitir, í Svarfaðardal,bjó bónnndi einnn fyrir löngu. Hann átti þrjá syni: Gísla,

Eirík og Helga; þeir voru sagðir heimskir og heimskupör þeirra mjög fyndinnn og skemmmtileg.

Ég ætla að sega þér frá nokkrum prakkkarastrikum.Einu sinnni, þegar þeir bræður voru 17 ára gamlir,

fóru þeir út á sjó til að veiða fisk. Allt í einu varð pabbi þeirrra svo reiður að hann varð að

legggjast niður og slaka á. Þeir voru með kút sem þeir geiymdu mjólkinnna sína í. Eftir smá

stunnnd þegar karlinnn var búinnn að róast, þá kallaði hann á einnn soninnn

og bað hann að koma með kútinnn til sín. Þá segir einnn af þeim : "Gísli-Eiríkur-Helgi"

(þeir voru vanir að segja þetta þegar einhver kallaði á þá því þeir kunnnu nöfninnn en

þekkktu ekki hver var hver), þá sagði einnn þeirra "Gísli-Eiríkur-Helgi.

Faðir vor kallar kútinnn".