#SÖGUR að sætta mig við mitt eigið varnarleysi. Hægt og rólega læri ég að sjá varnarleysi mitt ekki sem veikleika, heldur sem styrk, jafnvel þegar það veldur óstöðugleika í lífi mínu. Að finna fyrir varnarleysi hjálpar mér líka að vera heiðarlegri við sjálfan mig. Tilfinningin er ekki alltaf notaleg en hún er sönn. Og þessi vinna með skilningarvitunum, varnarleysi mínu og heiðarleika birtist mér helst þegar ég hægi á mér. Á undarlegan hátt virðist það að hægja á einmitt vera það sem hraðar ferðinni – hraðar ferðinni í átt að því sem skiptir mig mestu máli. Menning er almennt góður staður til að fara sér hægt. Hvort sem það er í gegnum myndlist, bókmenntir, gjörninga eða í leikhúsi – þar sem í lagi er að sökkva sér ofan í viðfangsefnið, vera algjörlega á staðnum og taka fyllilega eftir því sem þú ert að upplifa og njóta þeirrar upplifunar. Ég trúi því innilega að menningarþátttaka sé mikilvæg í sjálfri sér og sem hluti af lífi okkar allra. Árið 2019 ferðaðist ég með Andra Snæ Magnasyni og fleirum upp á íslenska hálendið til að syrgja hvarf jökulsins Oks. Á þeim stað þar sem jökullinn hafði verið er nú skjöldur sem Andri skrifaði grafskrift á: „Ok er fyrsti nafnkunni jökullinn sem missir titil sinn. Á næstu 200 árum er búist við að allir jöklar landsins fari sömu leið. Þetta minnismerki er til vitnis um að við vitum hvað er að gerast og hvað þarf að gera. Aðeins þú veist hvort við gerðum eitthvað.“ Sorg felur í sér hæglæti – stundum getur þú valið að fara þér hægar, stundum er það óhjákvæmilegt. Í þessu tilviki upplifði ég hvernig hægðist á öllu þegar ég syrgði jökulinn Ok. Og það leiddi til þess að mér fannst ég 72
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=