14 EITT STÍ LBRAGÐ Í SKAPAN D I SKRI FU M ER AÐ NÝTA EN DU RTEKN I NGAR. ORÐ EÐA O RÐASAM BÖN D ERU EN DU RTEKI N TI L AÐ LEGGJA ÁH ERSLU Á EITTHVAÐ EÐA TI L AÐ MAGNA U PP ÁKVEÐNA SPEN N U EÐA TI LFI N N I NGAR. HJARTSLÁTTU R HAFSI NS Hún kom í bekkinn bara viku fyrir vorferðina. Nýfermd að vestan, nýflutt hingað norður, nýgengin á land úr hafi þeirra sem ekki eru mennskir. Hún var með blóðrautt hár sem féll í fossi niður eftir bakinu. Eldhærð eins og gyðja úr norrænni goðafræði. Augun græn eins og engið hans afa eftir annan slátt sumars. Það var þriðjudagur og venjulega gerðist ekkert merkilegt á þriðjudögum. Það var lengsti dagurinn á stundaskránni sem litaði óneitanlega þær væntingar sem maður gerði, eða gerði ekki, til þriðjudaga. En þessi þriðjudagur komst í sögubækurnar því hún gekk inn í stofuna. Fríða skólastjóri bauð okkur góðan dag, sagði að Andrea Sól væri nýr nemandi í 8. bekk og bað okkur um að taka vel á móti henni. Hún snerist á hæl og skildi Andreu Sól eina eftir við hurðina. Andrea Sól horfði ekki niður, eins og ég hefði örugglega gert. Heldur horfði hún beint fram og frá henni lagði gyllta birtu sjálfsöryggis. AN NAÐ STÍ LBRAGÐ ER AÐ NÝTA VIÐLÍ KI NGAR. TVEI M U R H UGTÖ KU M ER LÍ KT SAMAN M EÐ ÞVÍ AÐ NOTA SAMAN BU RÐARORÐ EI NS OG TI L DÆM IS LÍ KT OG , EI NS OG , SEM . FRÆÐITEXTI BÓ KM EN NTI R ÚTBROT ÚTBROT ÚTBROT ÚTBROT ÚTBROT ÚTBROT
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=