Töfraskinna

114 niður til að tala við hann. Nú var kominn tími til að fást við samviskubitið. „Jórekur Byrnisson konungur,“ sagði hún, „mætti ég eiga við þig orð? Ég legg niður vopn mín.“ Hún lagði boga sinn og örvar á votan steininn á milli þeirra. Jórekur leit sem snöggvast á vopnin og hún vissi að ef nokkurn svip mætti lesa úr andliti hans væri það undrun. „Láttu vaða, Serafína Pekkala,“ urraði hann. „Við höfum aldrei átt í deilum, eða hvað?“ „Jórekur konungur, ég brást félaga þínum, Lee Scoresby.“ Litlu svörtu augun og blóðugt trýnið bærðust ekki. Hún sá hvernig vindurinn ýfði endana á beinhvítum hárunum á baki hans. Hann þagði. „Herra Scoresby er dáinn,“ hélt Serafína áfram. „Áður en hann fór gaf ég honum blóm til að boða mig til sín ef hann þyrfti á mér að halda. Ég heyrði að hann kallaði á mig og flaug til hans en það var um seinan. Hann dó í baráttu við herlið Moskóvíta en ég hef ekki hugmynd um hvað þeir voru að gera þarna eða af hverju hann var að tefja för þeirra þegar hann hefði auðveldlega getað flúið. Jórekur konungur, ég er miður mín, ég kvelst af samviskubiti.“ „Hvar var þetta?“ sagði Jórekur Byrnisson. „Í öðrum heimi. Það er nokkuð löng saga að segja frá því.“ „Segðu mér hana.“ Hún sagði honum frá fyrirætlunum Lees Scoresby: að finna manninn sem var þekktur undir nafninu Stanislaus Grumman. Hún sagði honum frá því er Asríel lávarður rauf skilin á milli heimanna og undan og ofan af afleiðingum þess — hvernig ísinn hafði bráðnað, til að mynda. Hún sagði honum frá flugi Rutu Skadi á eftir englunum og hún reyndi að lýsa þessum fljúgandi verum fyrir ísbjarnakónginum eins og Ruta hafði lýst þeim fyrir henni: ljósinu sem lék um þær, kristaltæru útlitinu, greind þeirra og visku. Hvað táknar það að leggja niður vopnin?