Það kom að norðan

51 ÓVÆNTUR BJARGVÆTTUR Það var vægast sagt óþægilegt að veltast um aftan í sendiferðabílnum þegar Raggi tók hverja handbremsubeygjuna á fætur annarri. Á veginum var heill hellingur af kyrrstæðum bílum sem lagt hafði verið af handahófi, ýmist úti í kanti eða þvert yfir malbikið. Raggi brunaði með okkur norðurleiðina og sveigði ýmist til hægri eða vinstri, milli þess sem hann stakk hausnum út um gluggann til að fullvissa sig um að enginn væri á eftir okkur. Ég veit ekki hvort hræddi okkur meira – það sem við sáum í bænum eða að vera föst í bíl með Ragga. Hann var með silfurhring á hverjum fingri og upp eftir hálsinum á honum sást glitta í tattú. En það versta voru þessi stingandi, kolsvörtu augu. Við vorum öll í stórhættu.