Það kom að norðan

29 höfðu skrópað í vinnunni án útskýringa og hann hafði þurft að baka aleinn allan morguninn. Hann var loksins að ná í skottið á sér, eins og hann orðaði það, en það var nóg eftir samt. Svitinn draup af enninu á honum og hann hóstaði í sífellu. Samkvæmt honum hafði ekki einn viðskiptavinur birst þennan daginn og hann sá fram á að þurfa að henda öllu bakkelsinu um kvöldið. Sama hvað við reyndum, þá hlustaði hann ekkert á okkur. Örvænting og pirringur óx innra með mér, það var gjörsamlega óþolandi að ekki var tekið mark á okkur. Davor hellti í vatnsglas fyrir Jóa meðan við Inga ræddum málin úti í horni. Eitthvað verulega furðulegt var í gangi í bænum. Fólk virtist gufað upp, allt var lokað og mamma var hvergi sjáanleg. Lögreglan var ekki einu sinni til staðar. Það var þá sem við heyrðum sprenginguna.