Það kom að norðan

26 tjaldanna gerði okkur kleift að sjá inn í myrkt rýmið. Öll ljós voru slökkt. Ég skildi þetta ekki. Þarna inni var glæný sýning sem hafði kostað morð fjár. Gamlir bátar, olíutunnur, eldgömul reipi, allur pakkinn. Það var alltaf kveikt á ljósunum, nótt sem nýtan dag. Inga togaði óþolinmóð í okkur Davor og við bönkuðum og kölluðum eins hátt og við gátum. Í langa stund gerðist ekkert. Húsið virtist galtómt. En svo leit ég í lítinn spegil á veggnum fyrir innan. Og þar starði einhver á mig á móti. Mér brá svo mikið að ég hrasaði aftur fyrir mig og velti bæði mér og Ingu um koll. Hún sló frá sér, sármóðguð, en ég var samstundis komin aftur á lappir. Ég gægðist aftur inn um gluggann en sá ekkert nema myrkur í speglinum. Davor skildi ekkert í mér, hann hafði ekki séð neitt sjálfur.