Heimur í hendi - Sveitin

Skólaganga Í margar aldir áttu Íslendingar ein- göngu heima á sveitabæjum. Hver heimilismaður, sem eitthvað gat unnið, hafði sitt hlutverk. Það var í raun ekkert val. Börn lærðu störfin af þeim eldri og annað nám þeirra fór eftir því hvað húsbændur kunnu og vildu kenna þeim. Fræðslan var einkamál heimilanna. Ein kynslóð tók við af annarri í sveitunum. Svo var um langa hríð. Smám saman breyttist þjóðfélagið, þorp mynduðust og ný störf urðu til. Skólar voru stofnaðir bæði fyrir börn og ungmenni og fjölgaði þeim smátt og smátt. Í fyrstu voru samt aðeins þeir efnameiri sem áttu kost á skólagöngu. Um miðja 20. öldina komu heima- vistarskólar í sveitir landsins. Fram að því hafði kennsla farið fram á sveitabæjum þar sem var gott pláss. Komu börn gangandi af bæjunum í kring, í skólann. Skólinn fluttist svo á annan bæ í sveitinni og börnin þar í kring sóttu skóla þangað. Þannig gekk skólastarfið í sveitunum og fengu börnin u.þ.b. þriggja mánaða kennslu. Síðar lengdist skólagangan í 6 mánuði á ári. Svona skóli kallað- ist farskóli og kennarinn sem var yfirleitt einn, nefndist farkennari. Stundum var erfitt að vera á heimavist langan tíma í senn. Öðrum börnum fannst það lítið mál. Heiða á Ljótarstöðum er fædd 1978 og þekkir heima- vistarlífið af eigin reynslu. Hefur þú einhverja hugmynd um hvað þig langar til að verða í framtíðinni? Langar þig til að verða bóndi? Hvert fara þeir sem ætla að verða bændur, í skóla? 20 Héraðskólinn að Laugarvatni