Smátímasögur - Fyrir þig

93 „Er plánetan þá bara að falla saman núna? Er hún að skemmast?“ spurði ég, svolítið fúl yfir því að nýja uppgötv- unin mín væri strax að verða ónýt. „Já, en þetta er stórmál, Þeba. Þetta gerist ekki á hverjum degi. Það hafa bara þrjár sprengistjörnur sést með berum augum í Vetrarbrautinni í þúsund ár. Sú síðasta sást árið 1604! Ef við sjáum blossann núna þá er hún reyndar löngu fallin saman. Þú veist að það tekur ljós langan tíma að ferðast langar vegalengdir.“ „Og þetta er þá sprengistjarna?“ spurði ég. „Já ... Ætli það ekki. Mér finnst hún samt einhvern veginn líta öðruvísi út. Hún er allavega mjög stór. Liturinn og ... já, æ, ég veit ekki.“ „Gæti þetta ekki verið ný pláneta? Í heilu lagi?“ „Tja ... það er svo sem allt mögulegt,“ sagði mamma og hikaði. „Ef þetta væri pláneta þá myndi hún varla skína svona skært. En það er svo sem ekkert útilokað. Ef hún er mjög nálægt okkur, þá gæti kannski endurvarpið frá sólinni verið nógu sterkt ... Þannig að þetta gæti verið ný pláneta ... eða geimskip. Þó að það sé ólíklegt,“ sagði hún og brosti. „Geimskip?“ spurði ég hissa. „Ef þetta er ekki sprengistjarna þá hefur hún einhvern veginn komist þangað. Mjög hratt. Því þessi stjarna var ekki þarna í gær. En hvað sem þetta er þá er það allavega engin smásmíði.“