Smátímasögur - Fyrir þig

92 nýju stjörnuna. Hann horfði á hana andartak og sagði síðan að hún væri mjög falleg. Ég held að hann pabbi hafi ekki alveg áttað sig á þýðingu þess að uppgötva skyndilega nýja stjörnu þar sem hún á alls ekki að vera. Mamma talaði óðamála í símann þegar hún kom aftur. „Nei, ekki fyrir neðan, þetta er ekki við Messier 42, ekki við Sverðþokuna. Heldur fyrir ofan. Já. Sérðu hana?“ Mamma ýtti pabba frá sjónaukanum og kíkti í hann sjálf. „Já,“ sagði hún. „Hún getur ekki farið fram hjá þér, treystu mér.“ Mamma beið í smástund. Svo sagði hún: „Já, sérðu hana ekki? Já. Einmitt! Ég veit!“ Mamma skellti upp úr. „Ókei, og þú lætur vita? Það var dóttir mín, Þeba, sem kom auga á hana. Hún sá hana bara hérna út um gluggann sinn. Já, bara í venjulegum stjörnukíki. En hún sést með ber- um augum. Alveg mjög greinilega. Já. Ókei. Heyrumst fljótt.“ Mamma lagði á. Svo kom hún og tók utan um mig. „Ég er bara orðlaus,“ sagði hún og strauk mér um hárið. „Þetta er ný pláneta!“ sagði ég. Mamma þagði í andartak. „Pláneta, ég veit ekki alveg ...“ sagði hún svo og hikaði. „Þetta er líklega kjarnasamruni í sólstjörnu að klárast. Þú veist að þegar honum lýkur þá verða þær að sprengistjörnum. Þær hrynja saman og springa og senda frá sér miklu meira ljós. Í nokkrar vikur, eða mánuði.“