Smátímasögur - Fyrir þig

73 allra katta í götunni og stundum svolítið utan við sig. Hann mætti næstum alltaf seint. Kapteinn Ofurþófi, líkt og Frú Snúllu-Dúlla, var ekkert sérstaklega ánægður með nafnið sitt. Ef hann hefði mátt ráða hefði hann heitið nafni eins og Gunnar á Hlíðarenda eða eitthvað álíka glæsilegt, en þar sem barnið sem nefndi hann hafði aldrei lesið Njálu var það ekki í boði. Hann smjattaði tannlaus út í loftið og leit brosandi á hópinn. „Voðaleg læti eru þetta,“ tautaði hann. „Það mætti halda að þið hefðuð séð draug.“ Hann smjattaði aftur, slefaði smá og vaggaði sér inn í miðja þvöguna. Allir færðu sig frá og gáfu honum pláss. Gamli kötturinn tók nokkur skref og svo hálf-datt Kapteinn Ofurþófi löturhægt á rassinn. Hann leit forvitinn í kringum sig. „Ég held að þetta sé bara ágætis- staður að sitja á,“ mjálmaði hann brosandi og leit upp til Frú Snúllu-Dúllu. „Afsakaðu ónæðið,“ bætti hann við. Læðan sat pollróleg á grindverkinu. Brandur vissi að ef einhver annar hefði truflað hana hefði sá hinn sami lent í svakalegum vand- ræðum. Kafteinn Ofurþófi var hins vegar eldri en allir og því bar þeim að sýna honum virðingu. „Haltu áfram,“ tautaði hann. Frú Snúllu-Dúlla kinkaði kolli. „Við verðum að gera eitthvað,“ sagði hún ísköldum rómi og augasteinarnir í henni stækkuðu um helming af einskærri heift. „Og við verðum að gera það strax. Það kemur ekki til greina að hingað í hverfið flytji ...“ og hún gat næstum ekki haldið áfram því hún kúgaðist við það eitt að hugsa orðið, „hö... hö... hundur!“ hálfgelti hún loks. Allavega fimm kettir