Smátímasögur - Fyrir þig

18 starði á sviðið og reyndi að halda aftur af óloftinu. Því sá ég þegar leikararnir, stjörnurnar í áttunda bekk, fóru að fitja upp á trýnið og fipast í atriðinu sem þau voru að leika. Þau voru farin að finna lyktina af þrennunni. Ég reyndi allt sem ég gat til að halda aftur af ógeðinu en án árangurs. Ég fann tárin leka úr augunum um leið og ég reyndi að halda pilsinu yfir kassanum og tróð rassinum ofan í hann. Það gerði ekkert gagn. Prumpugas sem nægði í heilt eldgos læddi sér út úr mér, hljóðlaust en ákveðið, og streymdi svo upp úr blóma- kassanum allt í kringum mig. Þeir sem sátu næst mér gátu ekki meir. Grallaraspóinn leit snöggt á mig og sekúndubroti síðar stökk Baldur á fætur, leit á mig og hrópaði svo allir heyrðu: „Dísess, hvað er eiginlega í gangi, hvað er að þér?“ Hvernig gat ást lífs míns gert þetta? Átti hann ekki að koma mér til hjálpar? Átti hann ekki að segja öllum að það væri hann sem hefði prumpað? Ég var farin að gráta. Ég ætlaði að stökkva á fætur og hlaupa grenjandi út en ég