Smátímasögur - Fyrir þig

130 að honum einn karlanna sem hann hafði hitt um morgun- inn á göngu með hund. „Átti ekki að koma einhver frægur?“ spurði hann. „Jú, hann kemur kannski á eftir,“ sagði Knútur og skimaði í kringum sig en nei, forsetann var hvergi að sjá. Skyndilega æpti einhver upp yfir sig: „Það eru selir svaml- andi úti fyrir landi!“ Allir sem einn hentust hátíðargestir af stað niður að sjó! Knútur stóð einn á fótboltavellinum. Hann hlustaði á vesa- lings Ugga, strák sem hann hafði aldrei hitt, berja á bílskúrs- hurðina en síðan varð forvitnin yfirsterkari. Hann varð að sjá þessa seli. Hann tók því undir sig stökk og þaut á eftir hverfisbúum. Og þetta var alveg rétt. Þarna svömluðu selir um. Og það tveir! „Hvernig tókst ykkur að fá seli hingað einmitt í miðri hverfishátíð?“ spurði Diddi og klóraði sér í kollinum með grilltöngunum. „Við hringdum bara í þá ...,“ sagði Anna Klara. Hún var aftur eins og hún væri með gullfisk uppi í sér. Selirnir horfðu forvitnir á fólkið sem horfði forvitið á þá. Þeir biðu örugglega eftir sirkusbrögðum, að þetta fólk færi nú heljarstökk gegnum gjörð eða gleypti eld en þegar það gerðist ekki syntu þeir aftur til hafs. „Nú leik ég á harmonikkuna,“ sagði Diddi og hersingin hélt aftur inn á fótboltavöllinn. Þegar „Prins Póló það er meiri gæinn þessi prins Póló,“