Smátímasögur - Fyrir þig

129 Honum fannst þetta ekki alveg jafnskemmtilegt og henni. „Láttu mig niður! Núna! Takk! Ég þarf að grilla pulsur! Segir sig sjálft!“ æpti hann eldrauður í framan. Þetta var ósköp vandræðalegt og Védís baðst strax afsökunar. Knútur ákvað með sjálfum sér að sleppa því að lyfta fólki ef hann skyldi lenda í því síðar á ævinni að verða mjög sterkur. Allt virtist ganga mjög vel. Reyndar var Anna Klara horfin en hún hafði auðvitað í mörg horn að líta. Nú vantaði einn krakkann safafernu, annar vildi blása sápukúlur og svo fannst sími sem koma þurfti til eiganda síns. Knútur hafði í nógu að snúast. Til allrar hamingju birtist Anna Klara snögglega aftur. Hún var leyndardómsfull á svipinn, eins og hún væri með lif- andi gullfisk uppi í sér. Gott ef það var ekki út af þessum svip sem mamma hans varaði hann við að leika við hana en kveikti hjá honum löngun til að gera einmitt það. „Uggi verður ekki til vandræða á þessari hátíð!“ sagði Anna Klara. Knútur dró hana afsíðis. „Hvað gerðist?“ „Ég sá hann sniglast í kringum grillið en rétt áður en Diddi kom auga á hann tókst mér að spyrja hvort hann vildi ekki endilega skoða gamla kaggann inni í bílskúrnum hjá Didda. Það vildi hann endilega og um leið og hann steig inn ýtti ég á eftir honum og skellti í lás.“ „Það er ljótt!“ sagði Knútur hneykslaður. „Ljótt en nauðsynlegt,“ svaraði Anna Klara. Knútur ætlaði að fara að segja eitthvað fleira en þá vék sér