Smátímasögur - Fyrir þig

100 Ég hlaut að hafa sofnað fyrir framan sjónvarpið og mamma hlaut að hafa borið mig inn í rúm því ég vaknaði þar. Ég staulaðist fram og heyrði að pabbi var að tala í símann. „Nei, þið fáið ekki viðtal við hana. Nei, ekkert sjónvarp, það kemur ekki til greina. Takk og bless.“ „Hver var þetta?“ spurði ég þegar ég gekk inn í eldhúsið. Pabbi leit hissa á mig, hann var flóttalegur á svipinn eins og hann hefði verið staðinn að verki við eitthvað ósæmilegt. „Æ, elskan mín, ég ætlaði nú að reyna að vernda þig fyrir þessu. En fjölmiðlar eru alveg að missa sig. Það vilja allir fá að tala við þig.“ „Fá að tala við mig?“ spurði ég hissa. „Sjónvarpið?“ „Já. Alveg CNN og NBC og BBC og fullt af einhverjum fleiri skamm-stöfunum.“ Það var eins einhver hefði hellt yfir mig fötu af ísköldu vatni. Þurfti ég að fara að tala við eitthvert útlenskt fólk á út- lensku? Pabbi hlaut að hafa séð skelfingarsvipinn á andlitinu á mér því hann flýtti sér að bæta við: „Ég er búinn að segja nei við alla. Þú þarft ekki að gera neitt sem þú vilt ekki gera.“ Mamma kom askvaðandi inn í eldhús og fyllti á kaffiboll- ann sinn. Hún var enn í náttfötunum og hárið á henni var úfið. Hafði hún kannski ekkert sofið í nótt? „Okay, thanks, I´ll talk to you later. Bye,“ sagði hún í símann. Svo lagði hún hann frá sér og leit á mig. Það var breitt bros á andliti hennar og augun ljómuðu.