Smásagnarsmáræði

96 - Smásagnasmáræði þurfti að bera börnin sín eitt af öðru inn á annarra manna heimili og kveðja þau fyrir fullt og allt.“ „Já, og þetta var ekki sjaldgæft,“ andvarpar móðursystir mín, ber efnið upp að vörum sér og slítur þráðinn með tönn- unum. Hún horfir á mig sorgbitnum augum. „Hann barðist um á hæl og hnakka, þessi umkomulausi angi. Regn og tár runnu niður kinnar nautadrengsins. Móð- irin gerði krossmark yfir brjósti hans, tók þéttingsfast í hönd hreppstjórafrúarinnar, en sneri svo frá og gekk hratt að hest- unum. Kona hrepp- stjórans bauð þeim kaffisopa. Sýslu- maður afþakkaði, sagði réttast að þau færu sem fyrst. Þetta var árið sem drengirnir komu í húsið, sannkallað gleðiár, nítján hundr- uð og fjögur, tveir strákar komu í hús hreppstjórans í