Smásagnarsmáræði

fólkið hennar Evu, vini Danna og kærustuna fyrrverandi sem slapp með skrámaða sál úr undirheimunum og kúrði í faðmi móður sinnar. Þegar allir risu á fætur til að kveðja, horfast í augu við sjálfa sig í svona kistu í framtíðinni og hugleiða, sat ég áfram um stund, niðurlútur. - Foreldrarnir og systkinin fikruðu sig fyrst að Danna, að líkamanum sem hafði verið hans, hylkinu sem – nú veit ég allt í einu ekki hvað ég á að kalla það sem hafði verið komið fyrir undir hvítri sæng í kistunni úti á miðju gólfi, ég finn bara að ég vil alls ekki kalla frænda minn lík – en foreldrarnir og systkinin fóru alla vega fyrst af móðukenndu sjónsviði mínu. Ég sá á milli stólanna að þar sem litli frændi, íþróttakappinn, hafði setið, hvílt olnbogana á hnjánum og höfuðið í lófunum, voru dropar á möttu steingólfinu; þeir voru margir, þeir voru eins og glitrandi krónupeningar en miklu meira virði. Ég hreyfði höfuðið. Fjölskyldan stóð í faðmlagi. Aðeins hjá líkkistu ástvinar geta fjórir staðið á svo litlum reit. - Afi og amma voru allt í einu tvö yfir kistunni. Þau horfðu niður áður en afi hallaði sér og lagði nokkra kossa á ennið. Amma var stjörf, eins og ég í sætinu, því einhver hafði fjar- lægt fínofna klútinn. Ennið hlaut að vera kalt eins og rúða. Ég sá fyrir mér barnabarnakórinn á jóladegi fyrir mörgum árum, örugglega áratug, og afa við píanóið að spila Nú skal segja og leiðbeina okkur í söngnum með svipbrigðum; við Danni vandræðalegir með hendur í vösum í aftari röðinni, tveir elstir Á tímum sem þessum lærirðu að lifa á nýjan leik - 87