Smásagnarsmáræði

62 - Smásagnasmáræði hlutverki og gat ekki hugsað um neitt annað en Júlíu. Hún mætti í skólann alla vikuna, en þegar við vorum ekki í tímum læddist hún með veggjum, enda var glápt á hana á göngum skólans eins og hún kæmi af annarri plánetu. Á hverjum degi langaði mig að tala við hana og ég hugsaði um hvernig ég myndi játa þetta allt fyrir henni, en fékk mig ekki til þess. Árshátíðin rann upp og mættu bæði kennarar og nem- endur í sínu fínasta pússi, enda var árshátíðin jafnan eitt skemmtilegasta kvöld skólaársins. Flutt voru skemmtiatriði, veitt voru verðlaun í hinum ýmsu flokkum og í bakgrunni á sviðinu var breiðtjald með myndum úr félagslífinu. Sjálfur var ég kosinn „herra skólans“ af samnemendum mínum og var kallaður upp á svið til að taka við verðlaunum fyrir það. Verð- laun sem enginn þarna inni átti minna skilið en ég. Rikki hafði krafist þess að koma fram og segja nokkur orð og enginn þorði að andmæla því. Hann sagði nokkra mis- gáfulega brandara sem uppskáru takmarkaðan hlátur. Ég sat við borð skammt frá sviðinu og beið eftir að hann lyki sér af. „Áður en ég hætti langar mig að gera eitt sem gleymdist alveg hérna áðan. Það á eftir að veita ein verðlaun, sem eru eiginlega mikilvægustu verðlaun kvöldsins,“ sagði Rikki og fólkið í salnum sperrti eyrun. Rikki þagnaði í nokkrar sek- úndur og gekk að tölvu sem stóð við sviðið. Svo æpti hann í hljóðnemann eins og hann væri að kynna nýjan Óskarsverð- launahafa: „Ég er að sjálfsögðu að tala um verðlaunin fyrir