Smásagnarsmáræði

Fyrsti tíminn morguninn eftir var tvöfaldur tölvutími, eins og hvern einasta föstudag þennan vetur. Ég var langt frá því að vera sá eini sem furðaði sig á því að Georg tölvukennari skyldi kenna tölvutímana, enda var hann svo gamall að menn þrættu um hvort hann kynni yfir höfuð sjálfur að senda tölvu- póst. Ég var kominn langleiðina inn í draumalandið undir svæfandi malinu í Pétri, þegar ég var skyndilega vakinn upp með látum. „Júlía, ert þetta þú?“ kallaði Rikki, bekkjarbróðir okkar hlæjandi upp yfir stofuna. Ég hafði aldrei kunnað vel við Rikka, en þrátt fyrir það reyndi ég yfirleitt að koma sæmi- lega vel fram við hann, því Rikki var náungi sem fæstir vildu lenda upp á kant við. Ég trúði ekki mínum eigin augum þegar ég leit á tölvuskjáinn hans og við blasti ein af myndunum sem ég hafði tekið í íþróttahúsinu daginn áður. Júlía stóð upp skelfingu lostin og svipurinn á andlitinu á henni var líkastur því að hún hefði séð djöfulinn. „Hvað er þetta?“ spurði hún lágum rómi og gekk að tölvunni, sem Rikki sat við. Það var óþarfi að svara spurningunni. Allur bekkurinn sá að þetta var nektarmynd af Júlíu. Séð úr fjar- lægð leit myndin út eins og hún hefði komið af svæsinni klámsíðu á Netinu. Það var eitthvað svívirðilega rangt við að sjá að stelpan á myndinni hafði andlit Júlíu. Rikki smellti á músina og önnur mynd birtist og að lok- um sú þriðja. Georg tölvukennari spurði hvað væri á seyði, en enginn veitti honum athygli. Allra augu voru á Júlíu og Þúsund orða virði - 59