Smásagnarsmáræði

hvað margt skrýtið gerðist á öllum þessum venjulegu dögum. Eins og mamma og pabbi. Þau ákváðu ekki bara allt í einu að skilja. Það gerðist smám saman, hægt og bítandi, á þúsund, trilljón, milljón venjulegum dögum. Alveg síðan ég man eftir mér. Þá voru þau ástfangin en samt byrjuð að skilja, svona eins og barn byrjar að deyja daginn sem það fæðist. Nei, hjálp! Þetta er ekki að gerast. Þarna eru Frikki og Sólrún! Í barnalauginni að kyssast! - - - Hversu seinheppin get ég verið? Ég er ekki hérna, öll grát­ bólgin og asnaleg. Plops, niður í vatnið! Nasirnar fyllast af vatni, höfuðið sekkur á undan stútfullum huganum, nefið blæs vatnsbólum upp á yfirborðið, ég ætla að sökkva dýpra og dýpra, niður á botninn og lengra, alla leið inn í annan heim, já, til Kína þar sem enginn þekkir mann. Lungun vilja loft, ég neyðist til að koma aftur upp á yfirborðið. Katla! Katla! kallar mamma. Skrækirnir borast inn í eyrun meðan ég dreg djúpt andann. Þau eru búin að sjá hana. Stara, flissa og kyssast. Kyssast og flissa meira. Mistök að kafa ofan í vatnið. Hún er pottþétt búin að kalla lengi. Ég vildi óska að ég væri með tálkn. Katla, heyrirðu ekki í mér? Sjáðu, þarna er hún Sólrún vinkona þín! Með pilti. Ætlarðu ekki að spjalla við þau? Ég dey. Reiði - 39