Smásagnarsmáræði

sem ég væri ekki þarna. Þá fattaði ég endanlega hvað var í gangi. Ef við Begga hefðum ekki verið búnar að ákveða að hætta öllu rugli þá hefði þetta kannski verið allt í lagi. Mér hefði eflaust verið alveg sama. Og ef Gulli hefði beðið mig hefði ég kannski sagt bara já. En það var eitthvað innra með mér sem gaf sig. Kannski að litla Hófí hafi tekið yfir. En ég trúi því ekki að hún sé svona gáfuð. „Já, ég vil gas,“ sagði ég og greip zippókveikjara af borðinu um leið og ég gekk að kútunum. Gulli skrúfaði frá og sogaði inn gas sjálfur. Ég tók við slöngunni þegar hann hlussaðist niður í sófann. Hann horfði á mig svo ég varð að taka gasið ofan í mig. Sá að lögmaðurinn brosti og setti á sig fáránlegan kúrekahatt sem var á borðinu. Þeir litu ekki af mér fyrr en ég hafði tekið gasið ofan í mig þrisvar og þá fann ég að það var eins og ég væri að lognast út af. „Ég þarf að pissa,“ hvíslaði ég og sá hurð út undan mér sem leiddi út í garð. Ég sogaði gas ofan í mig einu sinni í viðbót og fann dúndr- andi slátt í höfðinu. Það var eins og höfuðið væri að springa. Ég náði að grípa í hurðina og stíga eitt skref frá gasinu. Ég opnaði dyrnar, steig út, opnaði zippókveikjarann, kveikti á honum og fann svo hvernig þrýstingurinn kastaði mér frá dyrunum þegar kveikjarinn flaug inn í bílskúrinn. „Sönn saga“ - 127