Smásagnarsmáræði

124 - Smásagnasmáræði sýkna barnaníðinga og menn sem berja konur. Þau stóðu upp. Lögreglukonan og maðurinn. Brostu leti- lega til mín og spurðu barnaverndarkonuna hvort þau mættu ekki koma síðar. Hún kinkaði kolli og ég hágrét. „Ég kveikti í þessum fávitum,“ grét ég. „Sendið mig bara á Stuðla.“ Ég leit upp og horfði í augun á lögreglukonunni. „Heldurðu að ég sé hrædd? Það eru stelpur þarna á Stuðlum sem munu örugglega berja mig. Af því að ég er ekki að ljúga. Ég er hætt öllu rugli. Ég veit þið trúið mér ekki. Mér er alveg sama. Ég er hætt fyrir sjálfa mig.“ Ég var ekki að ljúga þótt enginn tryði mér. Lögreglukonan horfði enn og aftur blíðlega á mig og sagði að þetta hefði verið slys. Mennirnir hefðu verið að reykja hass og sniffa gas. Þau fóru öll fram nema mamma og amma. Mamma sat áfram á stólnum sínum og grét. Amma kom til mín og drekkti mér í eigin tárum.Hún greip fast utan ummig og ég leyfði henni það. Stundum ýti ég henni í burtu. Af því að ég get ekki alltaf huggað hana. En nú lét ég undan. Hún grét í faðmi mínum, sat á rúmbríkinni og ríghélt sér í mig. Ég hvíslaði að henni að þetta yrði allt í lagi. Þetta færi allt batnandi. Hún bað mig að fyrirgefa sér. Amma kennir sjálfri sér um allt. Af því að hún hefði getað brotið af okkur hlekkina ef hún hefði verið betri móðir. Þá hefði mamma ekki orðið alkóhólisti og svo framvegis. Ég sagði henni að hún bæri ekki ábyrgð á öllu og að ég elskaði hana. - - - Þegar þú missir stjórn á þér fyllistu af skömm. Sérstaklega