Smásagnarsmáræði

rétt. Allt. Ég er búin að mæta í skólann. Fara eftir öllum regl- unum. Ég er orðin góð!“ Ég tók ekki eftir því að ég var farin að öskra, hágrát- andi. Það skildist ekkert sem ég sagði. Þetta lið veit ekkert um mig. Það hefur ekki hugmynd um hvað ég hef þurft að ganga í gegnum. Það fattar ekki að ég hefði aldrei verið í þessum bílskúr ef þau hefðu staðið sig. Hvar var þetta fólk þegar mamma var full og þessi fáviti var að berja hana? Hvar var það þegar pabbi hennar Bergþóru var að lemja hana? Við mamma klöguðum hann margoft. Og hvað gerðist? Ekki neitt. „Það er enginn að saka þig um neitt,“ reyndi konan frá Barnaverndarnefnd að stynja upp úr sér og ég sá að amma stóð upp en mamma greip í höndina á henni. „Ætlið þið að dæma mig? Spyrjið mig, ha? Ég skal svara. Spurðu mig,“ hélt ég áfram öskrandi og benti á lögreglukon- una. „Hvar var ég? Hvar varst þú á fimmtudaginn? Varstu á einhverju helvítis námskeiði? Var starfsdagur hjá löggunni? Ég veit alveg hvað þið eruð að hugsa. Ég veit hvernig fólk eins og þið hugsið.“ Það voru svona lögreglumenn sem klúðruðu málinu mínu. Það var enginn dæmdur fyrir að berja mömmu mína. Það var enginn dæmdur fyrir að meiða mig. Og eina réttlætið sem Begga fékk var þegar ég lofaði Nonna Wium hálfri milljón af upplognum arfi ef hann myndi berja pabba hennar. Sem hann gerði og Begga vann. Íslendingar eru aumingjar sem „Sönn saga“ - 123