Smásagnarsmáræði

Æi, ég veit ég er að missa stjórn á mér. Þetta gerist stund- um þegar litla ég er reið. Þegar ég hugsa um allt þetta helvíti sem Clark Kent vill að ég læri að ná tökum á. Þá missi ég algerlega stjórn. Hugsanir mínar hrannast upp og allt í einu hata ég alla. Nema kannski Beggu og Dodda. Þau eru einu vinir mínir. Ég kynntist þeim í Réttarholtsskóla þegar við mamma flutt- um í bæinn. Begga var í bekk með mér og allir hötuðu hana en Doddi var í sérkennslu og átti enga vini. Hann býr hjá mömmu sinni og ömmu og afa. Hún eignaðist hann þegar hún var þrettán ára og hefur ekki séð neina ástæðu til að flytja að heiman með hann. Hún kom og sótti hann niðrá löggustöð á fimmtudaginn eftir að við náðumst með ísbjörninn á Hlemmi.Barnaverndar­ nefnd sótti Beggu en mamma sótti mig og var brjáluð. Hún er alltaf brjáluð eða grenjandi hún mamma. Henni veitti ekki af að komast í betri tengsl við barnið í sjálfri sér. - - - „Hvað varstu að gera á fimmtudaginn?“ spurði lögreglukonan blíðlega en félagi hennar, feitur miðaldra karl, sat við hliðina á henni og brosti blíðlega líka. Ég leit á starfsmann Barnaverndarnefndar sem stóð við rúmið mitt. Þetta er kona sem ég þekki. Hún kom með lög- reglunni því þau mega ekki yfirheyra mig nema undir „Sönn saga“ - 121