Smásagnarsmáræði

skrifar þessa sögu) var alltaf á spítala þegar hann var krakki. „Þetta er svo erfitt fyrir mig, Hólmfríður,“ sagði amma en ég var skírð í höfuðið á henni sjö árum eftir að súkkulaðin í Nýdönsk sömdu þetta lag, Hólmfríður Júlíusdóttir. „Hann var svo veikur,“ stundi amma upp úr gráthviðunum en ég reyndi að benda henni á að þetta væri nýr spítali. Það var ekki einu sinni búið að byggja þetta hús þegar amma grét yfir fóstursyni sínum. Þetta fólk.Vá, hvað það er stundum geðveikt. Amma græt- ur yfir frænda mínum sem er ekki einu sinni sonur hennar. Við erum ekki einu sinni skyld, ég og hann, því gaurinn sem skrifar þessa sögu er sonur stjúpafa míns. En herbergið er fínt. Það er stórt og rúmgott og í gær- kvöldi sofnaði ég út frá grátkór í mömmu og ömmu. Þær elska að hata hvor aðra og vita alltaf hvað er best fyrir hvor aðra. Verst að þær eru aldrei sammála. Ég nennti ekki að hlusta á þær í gærkvöldi. Lokaði bara augunum og reyndi að skilja hvað barnaverndarliðið átti við þegar það sagði mér að ég hefði fundist meðvitundarlaus fyrir utan Sundlaugina í Breiðholti. - - - Ég man alveg hvað ég var að gera í fyrradag, á fimmtudaginn. Besta vinkona mín heitir Bergþóra. Við skuldum Nonna Wium fimm hundruð þúsund kall. Ég kom í bæinn með rút- „Sönn saga“ - 113