Smásagnarsmáræði

112 - Smásagnasmáræði Var ég búin að segja ykkur það? Ég skellti á pabba í gær eins og ég geri svo oft. Mamma labbaði inn í herbergið mitt, grátbólgin, um leið og ég hafði lokið mér af við fyrrverandi manninn hennar. Ósk er alltaf grátandi þegar ég er annars vegar. Þau eru sem sagt skilin,Ósk og Júlíus, sem betur fer, og við mamma búum í miðbænum með kærastanum hennar sem vinnur á Rás eitt og þykist vera ótrúlega gáfaður. Hann er bókmenntagagnrýnandi og talar ofsalega háfleygt mál. Hann hatar Facebook og MSN og les bara bækur og vill ekki við séum með sjónvarp á heimilinu. Æi, hvað er ég að rugla um þetta lið? Ég er að ljúga að ykk- ur. Ég bý ekkert hjá mömmu og kærastanum hennar. Ég flutti að heiman mjög ung. Fjórtán ára gamalli var mér komið fyrir á sambýli. Það heitir Akurhóll og þar bý ég ásamt 19 öðrum vandræðaunglingum. Ég verð fimmtán eftir þrjá mánuði. Þá fæ ég kannski að flytja heim til mín aftur. Ef ég hef breyst og svona, skiljiði? Þá losna ég af þessu andskotans heimili. Í Bandaríkjunum eru svona staðir reknir sem unglingafangelsi en við köllum þetta heimili. Ha, ha, ha! Hvað um það. Þetta er voða fínt herbergi sem ég er í hérna á Barnaspítala Hringsins. Amma, mamma hennar mömmu, grenjaði úr sér augun hjá mér í gær eftir að ég vaknaði úr dáinu. Hún sagði að þetta spítalarugl kallaði fram svo margar minningar hjá henni. Stjúpbróðir mömmu (já, gaurinn sem