Smásagnarsmáræði

innar, taktfast og tilbreytingarlaust, en engar stunur, engin óp. Ég gægðist inn í baðstofuna. Hún svaf, hún hvíldi sig. Sóttin hafði minnkað … í bili. Þulurinn í útvarpinu minnti okkur systur á að það var fyrsti sunnudagur á nýju ári. Messan hljómaði í litla eldhús- inu, Í dag er glatt í döprum hjörtum. Við sátum við tækið og héldum í guðsorðið eins og björgunarhring í ólgusjó. Dags- verkið okkar var að finna gleði í döpru hjarta – leita, róta og gramsa. Einhvers staðar hlaut hún að vera, þessi gleði. Fjörður og fjall var á sínum stað þrátt fyrir allt sem á undan var gengið. Veðrinu var að slota. Hvar var pabbi? Hann var ekki kominn. Komst hann yfir árnar? Fann hann lækninn? Var hann á leiðinni? Skerandi óp smaug í gegnum bæinn. Við hrukkum við, hlupum að baðstofuhurðinni og lögðum eyru að. Hughreyst­ ingarorð ljósmóðurinnar bárust í gegnum hurðina. Hraður og másandi andardráttur. Köld morgungjólan hentist á undan þeim inn í bæinn. Þeir voru komnir – stóðu á miðju eldhúsgólfi, veðurbarðir. Læknir með tösku í hendi skimaði um húsakynnin. Pabbi tók af sér húfu og vettlinga, smeygði sér fram fyrir lækninn og vísaði leiðina til baðstofu. Óttasleginn tók hann hönd konu sinnar, þreifaði á enni, kyssti vanga, dró sig í hlé og tvísté við dyrnar. Sóttin magnaðist. Dyr lokuðust og djúpar raddir heyrðust innan úr baðstofunni muldra við sársaukafulla undirtóna sængurkonunnar. Við biðum, gengum í litla hringi á eldhús- Ljós leikur við myrkur - 103