Smásagnarsmáræði

102 - Smásagnasmáræði hristi höfuð hæðnislega. Sorgin fylgdi mömmu alltaf, hvert sem hún fór og þegar minnst varði sparkaði sorgin illskulega í hana og þá brast mamma fyrirvaralaust í grát. Þarna sat hún þetta kvöld og beið eftir næringu sinni – andvana barni, bestu mögulegu næringu fyrir sorgina. Systir mín settist á eldhúsbekk, greip prjóna í örvæntingu, hélt áfram að prjóna agnarsmáan sokk. Þannig glímdum við mæðgur við sorgina. Við prjónuðum barnaföt. Kistillinn í eld- húsinu var yfirfullur af litlum fötum. Í honum voru saman­ brotnir og stífpressaðir samfestingar, húfur, peysur, nærföt og sokkar. Í annarri hverri lykkju var trú og í hinum von og kær- leikurinn var samofinn garninu. Nýir eigendur höfðu aldrei getað nýtt sér þessar flíkur. Þeim entist ekki ævin til þess. Það tæki óratíma að sækja lækninn inn í þorp. Þótt hann kæmi færi allt á sama veg, hugsaði ég þegar pabbi bjó sig til ferðar. Skyldi hún deyja núna? Pabbi strauk mér blíðlega um vangann og hvarf svo út í hríðina. Ljósmóðirin stakk höfðinu í gættina. Það vantaði lök og teppi. Vindurinn orgaði úti eins og skrímsli en inni var þögn. Systir mín spurði hvort hún svæfi og horfði bænaraugum á ljósmóðurina. Stunur bárust úr baðstofunni á ný. Hún lifir enn, hugsaði ég og rétti lökin inn. Það birti af degi. Kannski sofnuðum við andartak. systir mín fram á eldhúsborðið, ofan á prjóna og lítinn sokk, en ég á kolli við kabyssuna. Dagskíman tróð sér freklega inn um eldhúsgluggann. Úr baðstofunni barst lágt söngl ljósmóður-