75 um það hversu fínar tennur ég sé með, allt henni einni að þakka. Ég verð að viðurkenna að það er kannski ekki allra skemmtilegasta umræðuefnið. Ég held að þessi Hanna sé ekki svo áhugasöm um allt montið hennar mömmu. Þegar mamma fer að kvarta yfir því hvað pabbi sé óábyrgur gagnvart tannheilsu okkar systra og það sé henni einni að þakka að við systur séum ekki löngu orðnar tannlausar af nammiáti, fær Hanna allt í einu alveg nóg af mömmu og heldur svakalega skammarræðu yfir henni um það að þrátt fyrir að krakkinn manns sé með fallegar tennur þurfi maður ekki að láta eins og það sé bara manns eiginn heiður. Mamma er held ég í pínu sjokki. Skiljanlega, það hlýtur að vera dálítið sjokk að fatta í fyrsta skipti að það ómögulega sé mögulegt, að einhver í tannbransanum elski hana EKKI og dái út af lífinu. Mamma er greinilega að reyna í flýti að finna falleg orð til þess að segja við Hönnu. (Enda er bara ótrúlegt að einhverjum í tannbransanum geti í alvörunni líkað illa við mömmu í lengri tíma.) En sem betur fer erum við komnar að stofunni hans tannsa áður en hún nær að byrja að smjaðra. Tannsi tekur á móti Hönnu með kossum og knúsi og snýr sér loks að okkur eftir að þau eru örugglega búin að setja nýtt heimsmet í keleríi. Mamma er greinilega búin að fá enn eitt sjokkið. Hún verður ekki miðpunktur athygli tannsa. Mamma öskrar taugaveikluð: „ERUÐ ÞIÐ PAR?!“ Tannsi horfir hálf- vandræðalegur á mömmu og muldrar: „Við erum nú reyndar nýgift.“ Hanna segir, ólíkt eiginmanni sínum, höstuglega við
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=