2025
ISBN 978-9979-0-3026-3 © Texti, höfundar sagna, sjá efnisyfirlit © Teikningar, höfundar sagnanna nema annað sé tekið fram Dómnefnd: Alda Áskelsdóttir, Melkorka Gunborg Briansdóttir, Elva Dís Hekla Stefánsdóttir og Sigrún Antonsdóttir Ritun formála: Eva Rún Þorgeirsdóttir rithöfundur Ritstjórn MMS: Alda Áskelsdóttir Málfarslestur: Diljá Þorbjargardóttir Hönnun og umbrot: Miðstöð menntunar og skólaþjónustu Útgefið 2025 Miðstöð menntunar og skólaþjónustu Kópavogi Öll réttindi áskilin Prentun: Litla-prent ehf. – umhverfisvottuð prentsmiðja 2025
Efnisyfirlit Formáli 5 Eva Rún Þorgeirsdóttir Jólakötturinn mótmælir 7 Bríet Lovísa Þórðardóttir, 9 ára Skjátíminn 9 Guðni Viðar Sverrisson, 8 ára Herra Mjásli og furðulega músin 12 Ragnhildur Sara O‘Brien, 9 ára Litli góði einhyrningurinn 23 Glódís Eva Arnþórsdóttir, 7 ára Skýjaverurnar 25 Bergdís Dalía Hallsdóttir, 9 ára Vorsaga 29 Árdís Laura Árnadóttir, 9 ára Elsa fer í heimsókn til ömmu 33 Ásdís Eva Þorsteinsdóttir, 7 ára Salka og vinir hennar leysa ráðgátu 39 Steinunn Birna Unnarsdóttir, 9 ára Töfrahummusinn 45 Aðalgeir Emil Arason Kjærbo, 8 ára Thor Guðni Arason Kjærbo, 11 ára Smásaga ársins í flokki 2025 6 til 9 ára
Kalli og lofsteinarnir 55 Ottó Hugberg Torfason, 9 ára, Sigurbjörn Skuggi Magnússon, 9 ára, Þorfinnur Sigurörn Knörr Arnaldarson, 9 ára og Pétur Vésteinn Gunnarsson, 9 ára Tannlæknaferðin 71 Kría Kristjónsdóttir, 12 ára Árið 1993 81 Berglind Svana Helgadóttir, 10 ára Mömmurnar 89 Úlfhildur María Eldjárn, 11 ára Tíminn 93 Rakel Harpa Magnúsdóttir, 12 ára Öðruvísi jólasveinn 105 Jódís Kristín Jónsdóttir, 11 ára Litla hrekkjavökusagan um Sölku 111 Kría Kristjónsdóttir, 12 ára Ferðalagið 117 Júlía Rós Guðbjartsdóttir, 10 ára Töfralaufblaðið 121 Egill Stefánsson, 12 ára Ótrúlegt en satt 127 Jónína Kolbrún Kolbeinsdóttir, 10 ára Sunna 133 Kría Kristjónsdóttir, 12 ára Smásaga ársins í flokki 2025 10 til 12 ára
5 … langar mig að segja þér að þú ert með í höndunum alveg einstaka bók. Í henni eru stórkostlegar sögur eftir höfunda á aldrinum 8 til 12 ára. Sögurnar fjalla um allt milli himins og jarðar: klára krakka, tímaflakk, dýr, uppvakninga, jólaköttinn, loftsteina, tannlækni, jólasvein, einhyrning og margt fleira. Allar sögur byrja með hugmynd og ástæðan fyrir því að þessi bók er sérstaklega skemmtileg er sú að krakkar fá svo oft frábærar hugmyndir. Einmitt eins og þessir höfundar gerðu. Hugmyndir geta kviknað hvenær sem er og hvar sem er, t.d. þegar þú ert að leika þér, í sundi, að lesa, spjalla við vin eða bara úti í búð. Ég spurði höfundana hvaðan þau fengu hugmyndir að sögunum sínum og þau sögðu til dæmis: „Ég fékk hugmynd eftir að ég las skemmtilega bók.“ „Ég skrifaði sögu eftir draumi sem mig dreymdi.“ „Ég var í göngutúr úti í náttúrunni og fékk hugmynd.“ „Ég fékk hugmyndina þegar ég sat í bíl á leið á íþróttamót.“ „Ég fékk hugmyndina að sögunni í skólanum.“ „Ég skrifaði sögu um áhugamálið mitt.“ Já, hugmyndir geta kviknað alls staðar. Taktu eftir því. Og mundu að grípa hugmyndirnar þegar þær koma, skrifa þær niður eða teikna. Til hamingju með frábæru sögurnar ykkar, höfundar! Haldið áfram að skrifa, skapa og lesa sögur. Njótið þess að lesa þessar svakalegu sögur! Eva Rún Þorgeirsdóttir, rithöfundur Áður en þú byrjar að lesa …
6
7 Jólakötturinn mótmælir Bríet Lovísa Þórðardóttir, 9 ára Jólin 2024 eru að nálgast. Flestir í Reykjavík hafa skreytt húsin sín og allir eru farnir að hlakka til jólanna. Þó svo að flestir haldi í sínar jólahefðir þá er einn sem þarf nú að breyta sínum hefðum. Það stendur nefnilega til að opna nýja barnafataverslun í Smáralindinni rétt fyrir jólin og jólakötturinn er sko ekki ánægður með það. Hann hefur þess vegna ákveðið að halda mótmæli á opnunardeginum og hefur notað síðustu daga í það að reyna að fá fólk til að mæta. Hann vill alls ekki að flest börn séu í nýjum fötum um jólin, því þá fara engin börn í jólaköttinn og hann fær ekki uppáhaldsmatinn sinn. En það gengur mjög erfiðlega að fá fólk til að mæta. Hann hleypur um alla Smáralindina hvæsandi á fólk: „Við verðum að stoppa þetta.“ En fólkið hlustar ekkert á hann. Hann mætir þremur gömlum konum: „Hvaða æsingur er þetta í þér kisi?“ segir ein þeirra. „Þessi nýja barnafatabúð, það verður að stoppa þessa opnun. Það er komið nóg af búðum sem selja barnaföt hér á Íslandi,“ svarar kötturinn. „Nei, nei, kallinn minn. Þetta er ekki eins og í gamla daga. Núna eru breyttir tímar,“ segir önnur. Smásaga ársins í flokki 2025 6 til 9 ára
8 „Já, þó þú stoppir þessa opnun, þá opnar bara önnur í staðinn. Svo er fólk bara farið að panta föt af netinu líka, Boozt og hvað þetta nú heitir allt saman,“ segir þriðja konan. „Æ, ég trúi þessu ekki. Fara engin börn lengur í jólaköttinn?“ svarar kötturinn leiður. „Ætli ég þurfi þá ekki bara að sætta mig við það. Ég fer þá bara til baka upp í fjöll. En spurning hvort ég grípi mér eina peysu fyrst ég er hérna í Smáralindinni …“
9 Skjátíminn Guðni Viðar Sverrisson, 8 ára Stefán er átta ára strákur sem býr með mömmu sinni í Reykjavík. Einu sinni á venjulegu þriðjudagskvöldi segir mamma við Stefán sem var að klára heimavinnuna sína: „Nú ertu búinn að vinna þér inn 15 mínútur í skjátíma og eftir 15 mínútur er kominn matur. Ég kalla á þig.“
10 Stefán fer í Nintendo í sjónvarpinu í Tetris 99. Hann er alveg á fullu og lendir í 1. sæti og fagnar. Hann heldur áfram og kaupir nýja bakgrunna fyrir verðlaunamiðana. Svo heyrist í mömmu kalla: „Nú skaltu hætta. Ég eldaði uppáhaldsmatinn þinn. Komdu!“ Stefán heyrir þetta en heldur samt áfram. Hann fer í Tetrismaraþon en allt í einu sogast hann inn í fjarstýringuna og birtist á sjónvarpsskjánum. Það heyrist í mömmu kalla: „Komdu núna, annars er enginn skjátími í mánuð!“ Stefán er kominn inn í Tetris 99! Kubbarnir eru risastórir og hann þarf að snúa þeim og færa þá sjálfur með höndunum. Hann er alveg sveittur og togar kubbana hratt niður með böndum. Þá heyrist djúp og tæknileg rödd sem segir: „Meiri hraði!“ Stefán verður mjög hræddur. Hann er alveg að gefast upp, þetta er svo erfitt og hann endar undir einum kubbnum. Kubbarnir hlaðast upp og hann tapar. Stefán er í klessu inni í einum kubb og hann segir: „Æiiiii, ég hefði bara átt að hætta strax.“ Allt í einu sogast hann aftur út úr sjónvarpinu! Hann stendur upp og gengur rólega að matarborðinu. Hann er enn í smá sjokki eftir þetta allt saman á meðan hann borðar súpuna en reynir að láta eins og ekkert hafi í skorist. Næsta dag segir mamma: „Núna hefur þú unnið þér inn 30 mínútur í skjátíma!“ Stefán fellur á hnén og öskrar hræddur: „Nei, ekki meiri skjátíma!“
11 Mamma spyr hvort það sé allt í lagi og Stefán ælir allri sögunni út úr sér á methraða með vælandi rödd. „Ég vil ekki sogast aftur inn í sjónvarpið og lenda aftur í kremju og tapa!“ Síðan setur hann hendina fyrir munninn og segir lágt: „Úps!“ Mamma starir á hann og blikkar hægt augunum og segir: „Á ég þá kannski að selja Nintendo tölvuna?“ „Já, gerðu það, gerðu þaaaað!“ segir Stefán. Næsta dag kemur stelpa með pabba sínum til að kaupa tölvuna af Stefáni. Fljótlega kemur það sama fyrir hana, hún sogast inn í fjarstýringuna og allt endurtekur sig.
12 Herra Mjásli og furðulega músin Ragnhildur Sara O‘Brien, 9 ára FORMÁLI OG MARGT GOTT AÐ VITA: Herra Mjásli er venjulegur heimilisköttur á daginn en á nóttunni er hann leynilögga. Herra Mjásli er með grænar glyrnur, appelsínugular línur á sér öllum og svo er hann með rautt nef. Villi er hárlaus villiköttur. Sámur er páfagaukur, rauður, grænn, gulur, blár og appelsínugulur. Hann er mjög sterkur og hlýðinn. Gaui er foringjahundur og hann er í leynilöggunni með öllum hinum dýrunum. Hann er af stærstu hundategund í heimi. Hann er ákveðinn og blátt áfram, liggur ekki á skoðunum sínum. Herra er fiskur, appelsínugulur og glitrandi og alltaf í fiskaskálinni sinni, sama hvert hann fer. Nói er hvolpur, mjög rólegur hvolpur. Geiri er skjaldbaka sem þolir ekki læti og slagsmál. Tommi er 10 ára drengur með gleraugu sem elskar Herra Mjásla mjög mikið. Lillý er stóra systir Tomma, líka með gleraugu. Hún er 13 ára og þolir ekki þegar Herra Mjásli leggst í rúmið hennar innan um kattabangsana hennar, en hún elskar hann samt mjög mikið.
13 Foreldrar Tomma og Lillýjar, eigendur Herra Mjásla, eru löggur. Þau heita Herdís og Máni. Emilía er lögguhundur, dalmatíuhundur og er með mjög gott lyktarskyn. Hún er glaður og kátur hundur. 1. KAFLI Herra Mjásli er að gera sig tilbúinn í háttinn … eða ekki! Hann er að þykjast fara að sofa, svo að eigendur hans láti hann í friði til þess að hann geti umbreyst í LEYNILÖGGU,
14 án þess að eigendur hans viti það. Bankaránum hefur nefnilega fjölgað í borginni og undanfarið hefur eigendum hans fundist of lítið af stjörnum á himninum, svo hann ætlar að ná þjófnum. Nú leggur hann af stað að bjarga eigendum sínum. Herra Mjásli læðist út í skúr og þar sækir hann hjólabrettið hans Tomma, það er nýtt. Herra Mjásli þýtur út í nóttina til að bjarga borginni. Hann býr í Reykjavík. 2 KAFLI „Hvííummmm.“ Herra Mjásli þýtur í gegnum borgina til að hitta hinar leynilöggurnar. „Ííííí,“ hann stoppar fyrir framan leynilegan stað í miðborginni. Hann fer inn og þar sér hann að öll nema Gaui eru mætt. Gaui er stór brúnn og hvítur hundur. Herra Mjásli sest við hliðina á Geira. Geiri er skjaldbaka, hin í leynilöggunni eru Emilía, Sámur, Herra, Nói, Villi og svo auðvitað Geiri, Gaui og Herra Mjásli. „Mættur Mjási?“ segir Villi rámri röddu. Hann er villiköttur og hárlaus þar að auki og honum er alltaf heitt, svo að hans löggubúningur er öðruvísi. Hann er stutterma. Villi og Herra Mjásli eru einu kettirnir í leynilöggunni. Það sem öll dýrin eiga sameiginlegt, nema Villi, er að eigendur þeirra eru löggur. En eigendur Villa voru einu sinni löggur. Þeir hentu honum út á götu sem má alls ekki. Herra Mjásli sér fyrir sér að hann og félagar hans geti létt á vinnuálagi eigenda sinna með þessari vinnu.
15 3. KAFLI „Ég heiti ekki Mjási! Ég heiti Herra Mjásli!“ ítrekar Herra Mjásli. „Ég held ég fari núna,“ segir Geiri. „Vóó! hei! Óþarfi að æsa sig,“ gólar Villi. Í þann mund sem blóðug slagsmál á milli kattanna hefjast kemur … … GAUI! Og segir: „Hvað gengur hér á?“ Og tekur kisurnar upp af gólfinu hvæsandi og klórandi. Emilía og Nói segja í kór: „Sko! Villi kallaði Herra Mjásla Mjása og þá ítrekaði Herra Mjásli að hann héti ekki Mjási og þá varð Villi brjálaður. Geiri fór og svo sagði Villi: „Vóó hei! Óþarfi að æsa sig! Og þá og þá komst þú!“ Móð og másandi draga þau andann djúpt. „Ég skil,“ segir Gaui og Herra sendir stóra loftbólu „blúbb“ til samþykkis, hann er fiskur. „Hér ríður á að öll séu vinir. Er það ekki? Herra Mjásli og Villi? Ummmhumm,“ segir Gaui. „Já,“ segja Villi og Herra Mjásli skömmustulegir í kór. „Jæja, snúum okkur þá að þjófnaðnum,“ segir Gaui. Emilía réttir upp hönd. „Já, Emilía,“ segir Gaui. „Sko,“ segir Emilía: „Eigendur mínir tala stanslaust um hvað það er stjörnulaust á himninum.“ „Mínir líka,“ segir Herra Mjásli. „Njósnari?“ segir Gaui. „Já,“ segir Villi. „Hefur þú tekið eftir stjörnuleysinu?“ spyr Gaui.
16
17 „Mjá, ég hef nú eiginlega verið sofandi á nóttunni eins og flest önnur dýr,“ segir Villi. „Jæja, pörum okkur nú. Emilía, Herra, Herra Mjásli og Villi eru saman. Ég bíð hér ásamt Nóa og Sámi. Við hittumst svo öll á miðnætti.“ 4. KAFLI „Æjii, ég vil ekki vera með þessum gólara,“ segir Villi. „Og ég vil ekki vera með þessum uppnefnara,“ svarar Herra Mjásli fyrir sig. Þá segir Gaui: „Þið hafið bara gott af því að vera saman og sættast.“ „Ókei,“ segja Herra Mjásli og Villi í kór. „Nú leggið þið í hann,“ segir Gaui og þau leggja af stað út í nóttina. Herra Mjásli og Villi klifra upp á Hallgrímskirkjuna. Þegar þeir setjast upp á krossinn, lafmóðir eftir allt klifrið sjá þeir að það er skrítinn fljúgandi fugl yfir borginni. Hann er með stóran poka á bakinu og langt og mjótt nef svona eins og mús. Þeir sjá að hann er með háf og þeir sjá að þegar hann kemur nálægt stjörnunum þá hverfa þær og birtast inni í háfnum. „Ó, nei!“ segja Herra Mjásli og Villi. Nú skilja þeir hvers vegna eigendur þeirra hafa verið að tala um stjörnuleysið. „Við verðum að fara og segja Gauja þetta,“ segir Villi. Þeir klifra eins hratt og þeir geta niður eftir Hallgrímskirkju og eru næstum því dottnir á leiðinni því þeir eru svo mikið að flýta sér að segja Gauja frá þessu.
18 Á meðan eru Herra og Emilía að fylgjast með bankanum. Þau sjá sama skrítna fuglinn fljúga yfir bankann og hverfa inn um glugga eins og hann sé draugur. Þau grípa andann á lofti og hlaupa af stað til að segja Gauja frá. Emilía, Herra, Herra Mjásli og Villi koma aftur á leynistaðinn á sama tíma og tala öll í einu. „Mí mí mí mí mí …“ „STOOOOPPP!“ segir Gaui. „Allt of mikil læti! Eitt í einu.“ Herra Mjásli og Villi byrja: „Við sáum skrítinn fugl fljúga með háf og stela stjörnunum.“ „Ekkert meira?“ spyr Gaui. „Neibb,“ segja Herra Mjásli og Villi. „En Emilía og Herra?“ „Við sáum skrítinn fugl fljúga í gegnum gluggann á bankanum.“ „Ekkert meira?“ spyr Gaui. „Neibb,“ segja Emilía og Herra. „Getið þið lýst fuglinum fyrir mér?“ „Hann var með poka,“ segir Emilía. „Blúbb,“ segir Herra til samþykkis. „Og hann var með langt nef og háf,“ segir Herra Mjásli. „Furðulegur fugl,“ segir Gaui. „En samt sem áður þurfum við að ná honum. Förum og klófestum fuglinn.“
19 5. KAFLI Hersingin leggur í hann og fyrr en varir kemur fuglinn fljúgandi með troðfulla pokann sinn og sest á stórt hús í grenndinni. Húsið er hvítt og stórt með mörgum gluggum og svörtu þaki. Þau flýta sér að húsinu og klifra upp á það. Þar sjá þau lítinn kofa þar sem þjófurinn hefur hreiðrað um sig. Þau gægjast varlega inn um gluggann og sjá … FUGLINN! „Ooooooo,“ segir Villi. „Þetta er fuglinn sem ég er búin að vera að finna lyktina af svo lengi.“ „Er einhver hérna með húsleitarheimild,“ spyr Gaui. „Já, ég tek hana alltaf með í leynilögguna,“ segir Herra Mjásli. „Gott, þá megum við fara inn og klófesta fuglinn,“ segir Gaui feginn. „Aha!“ segja Herra Mjásli og Villi. Þeir eru sendir inn í kofann því þeir eru kettir. Hin öll eru úti að passa að fuglinn geti ekki flúið og hefst þá svaka eltingarleikur um allan kofann. 6. kafli „Hei öllsömul!“ Við náðum fuglinum,“ hrópa þeir og öll hin koma inn. Þau hjálpast öll að. Herra Mjásli rífur grímuna af fuglinum. Á meðan Gaui og Villi halda fast í fuglinn svo hann sleppi ekki. „Ahhhhhaaaa! Þetta er mús!“ segir Herra Mjásli. „Við verðum að taka skýrslu af músinni,“ segir Emilía æst. „Hvað heitirðu?“ spyr Nói, hann tekur skýrsluna.
20 „Segi ekki!“ segir músin. „Jæja, þá köllum við þig bara Músina, en þú ert samt að fara í fangelsi ef þú segir okkur ekki hvað þú heitir og þá færðu heldur ekki að vera með í leynilöggunni,“ segir Villi og sýnir tennurnar. „Allt í lagi, allt í lagi! Ég heiti Elinóra,“ segir músin. „Og af hvaða tegund ertu?“ spyr Nói. „Músaætt.“ „Hvernig músaætt?“ spyr Nói. „Ég er annaðhvort hagamús eða húsamús, það eru örugglega til hundrað músaættir. Foreldrar mínir hata hvort annað. Ég bara varð til í bardaga svo ég á frænkur og frændur í báðar ættir en öll hata mig og þess vegna var ég að hefna mín og stela öllu! Úbbs!“ segir hún og grípur fyrir munninn með báðum loppum. „Núúú skiljum við af hverju þú varst að stela,“ segir Gaui. „En þú veist að þú mátt ekki stela þótt þér líði illa. Ef þú skilar öllu á rétta staði þá máttu vera með í leynilöggunni.“ „Úúú, fæ ég svona búning eins og þið eruð í?“ spyr Elinóra. „Jébb,“ segir Herra Mjásli og brosir fallega til Elinóru. Þau fara út með Elinóru sem ætlar að skila þýfinu. Sámur flýgur með Elinóru á bakinu til að skila stjörnunum. Svo fara þau og fá Emilíu til að þefa af peningunum, því hún er lögguhundur og með mjög gott lyktarskyn. Þau skila síðan peningunum í rétta banka og í rétt bankahólf. Elinóra sýnir þeim hvernig maður getur svifið í gegnum rúðurnar.
21 „Maður potar einu sinni með klónni í gluggann og segir svo: Gluggi, gluggi vík frá, vík frá.“ Þeim finnst mikill kostur að geta gert þetta svona og klappa fyrir Elinóru og Emilía fær hrós fyrir að geta skilað peningunum á rétta staði. Svo fær Elinóra löggubúning og formlegt skírteini til sönnunar að hún sé rétt mús í leynilögguna. Nú fara þau öll heim til sín, líka Elinóra, rígmontin með að vera komin í leynilöggu. En þau minna hana á að segja ekki neinum. LOKAKAFLI Herra Mjásli kemur heim dauðþreyttur en sáttur með verkefni næturinnar. Hann leggst í rúmið hennar Lillýjar og sefur til kl. 9 um morguninn en þá vaknar Lillý og rekur hann úr rúminu með miklum látum. Herra Mjásli flýtir sér upp í rúm til Tomma, hann vill hafa hann. Honum líkar ekki alveg jafn vel við rúmið hans Tomma vegna þess að það eru bara risaeðlubangsar þar og þeir bíta hann í rassinn og svona. Herra Mjásli er svo hræddur við þá.
22
23 Litli góði einhyrningurinn Glódís Eva Arnþórsdóttir, 7 ára Einu sinni var lítill einhyrningur sem hét Rósa. Hún átti mömmu og pabba og átti heima uppi í skýjunum. Dag einn sat Rósa á skýinu sínu og hugsaði með sér að hún vildi komast niður á jörðina. Hún fór til mömmu sinnar og spurði hvernig hún kæmist niður á jörðina. Mamma Rósu sagði henni að hún gæti komist niður með því að finna regnboga og tölta niður regnbogann. Rósa fór að leita að regnboga. Hún fann regnboga og tölti alla leið niður á jörðina. Þegar hún kom niður sá stelpa, sem heitir Sara, Rósu einhyrning. Sara kallaði á vinkonur sínar: „Dísa og Solla, komið og sjáið fallega einhyrninginn stelpur.“ Í því datt Rósa. Sara, Dísa og Solla hlupu til Rósu og hjálpuðu henni á lappir. „Er allt í lagi með þig?“ spurði Sara. „Ég rak hófinn í stein og datt og meiddi mig. Það er allt í lagi með mig, en ég er með sár. Mig vantar plástur,“ sagði Rósa. „Það er til plástur heima hjá mér. Förum þangað,“ stakk Solla upp á.
24 Stelpurnar og einhyrningurinn löbbuðu heim til Sollu. Þar fékk Rósa plástur á hnéð. Svo fóru þær til baka þangað sem Rósa hafði komið niður regnbogann. En þegar þær komu til baka var regnboginn horfinn. „Hjálp,“ sagði Rósa. „Nú kemst ég ekki aftur heim. Getið þið hjálpað mér að finna annan regnboga?“ Stelpurnar sögðu allar já á sama tíma. Þær leituðu og leituðu og urðu allar vinkonur en fundu engan regnboga. Þær urðu svo þreyttar að þær fóru heim til Söru að horfa saman á mynd og sofnuðu. Þegar þær vöknuðu daginn eftir fengu þær sér morgunmat. Þá fékk Dísa hugmynd. „Mér var að detta svolítið í hug. Við getum búið til regnboga. Ég sá mömmu einu sinni búa til regnboga þegar hún sprautaði vatni með slöngu yfir blómin í garðinum. Komum heim til mín og búum til regnboga.“ Stelpurnar og Rósa hlupu heim til Dísu og náðu í garðslönguna. Þær sprautuðu með slöngunni beint upp í loftið og af því það var sól úti þá kom regnbogi. Þegar Rósa sá regnbogann kvaddi hún stelpurnar áður en hún stökk upp á regnbogann og fór upp í skýin. Eftir þetta fór Rósa reglulega niður regnboga til að hitta nýju vinkonur sínar. Uppáhaldsleikurinn þeirra saman var mömmó þar sem þær létu eins og Rósa væri litli einhyrningurinn þeirra.
25 Skýjaverurnar Bergdís Dalía Hallsdóttir, 9 ára Einu sinni var stelpa sem hét Inga. Hún var 10 ára gömul. Inga var mjög þæg og ljúf stúlka. Eitt sinn þegar foreldrar hennar báðu hana um að fara út í skóg að tína ber villtist hún. Inga varð mjög hrædd vegna þess að hún hafði aldrei villst áður og hún var líka komin svolítið langt frá heimili sínu. Hún hafði leitað að leiðinni heim svo tímunum skipti þegar þrumuveður skall á. Hún varð mjög hrædd og hljóp í allar áttir í leit að skjóli þegar hún fann loks lítinn kofa sem virtist vera tómur. Hún var fegin að sjá kofann því þar gæti hún leitað sér skjóls, en rétt í því skall elding rétt við hæla hennar.
26 Hún hljóp í áttina að kofanum en rann til á leiðinni svo hún datt aftur fyrir sig. Hún beið eftir fallinu sem kom aldrei. Í staðinn sveif hún. Hún sveif hærra og hærra upp þar til hún var orðin smeyk um að falla aftur til jarðar. Þegar hún var komin fleiri metra upp í loftið kom hún að skýi sem hún gat staðið á. Henni varð bylt við því hún var nýbúin að læra í efnafræðitíma að ský væri bara gufa eða loft. Inga varð mjög hissa og stressuð og skildi ekkert hvað var á seyði. Hún sneri sér við og sá þar hóp af skrítnum verum sem störðu á hana. Verurnar voru talsvert stærri en Inga, með rauða húð og alveg hárlausar. Inga áttaði sig ekki alveg á því hvað það var, en það eitthvað undarlegt við þær. Munnurinn hreyfðist á óvenjulegan hátt þegar þær töluðu. „Þú þarft ekki að vera hrædd við okkur, sú sem þú ættir að óttast er Fúla Fríða, og hún er ekki hér,“ sagði foringi veranna, sem stóð fremst og var virðulegri að sjá. Ingu varð aðeins rórra við að heyra þetta, en hún treysti þeim samt ekki. „Hver er þessi Fúla Fríða og af hverju á ég að óttast hana?“ spurði Inga. Verurnar svöruðu engu og byrjuðu að fikra sig nær henni. Hún vildi helst hlaupa í burtu og kalla hástöfum á hjálp en hún vissi að enginn myndi heyra í henni því hún var svo hátt uppi og langt frá öðru mannfólki. Verurnar komu nær og nær og við hvert skref sem þær tóku varð hún æ skelkaðri. Þegar það var aðeins einn metri á milli
27 hennar og þessara vera, fór hún að bakka. Þær eltu hana, svo hún byrjaði að hlaupa. Þegar hún leit um öxl tók hún eftir að tennurnar þeirra fóru að vaxa og þær voru komnar með gríðarstóran munn sem þakti stóran hluta andlits þeirra. Þá tók hún á sprett. Hún fann að skýið dúaði undir fótum hennar og það varð sífellt erfiðara að hlaupa, eins og að reyna að hlaupa í vatni eða kvik- syndi. Hún sökk dýpra og dýpra ofan í skýið þar til hún var komin í gegnum það og var þá í lausu lofti. Hún sá að verurnar voru skammt frá og stukku á eftir henni til að reyna að ná henni. Allt í einu fann hún fyrir einhverju á bakinu. Hún hélt fyrst að ein veranna hefði náð sér svo hún sló aftur fyrir sig en þar var enginn. Hún fálmaði þá eftir því sem hún fann fyrir á bakinu á sér og fann eitthvað fiðrað. Þegar hún leit um öxl sá hún dúnamjúka risastóra hvíta vængi sem hún var komin með upp úr þurru. Hún vissi ekki hvernig hún átti að nota þá. Hvernig sem Inga reyndi að fljúga náði hún ekki stjórn á þeim. Hún hélt því áfram að falla til jarðar og hún var við það að skella í jörðina þegar hún heyrði kallað á sig. „Inga! Inga!“ hrópuðu mamma hennar og pabbi. Þegar Inga opnaði augun sá hún þau standa yfir sér, áhyggjufull á svip. „Við erum búin að reyna að vekja þig heillengi. Við vöknuðum við hróp og köll svo við hlupum til þín til að gá hvað væri að,“ sagði mamma. „Var þig að dreyma illa?“ spurði pabbi. Inga kinkaði kolli og sagði foreldrum sínum alla sólarsöguna. Sem betur fer þá var þetta allt saman bara draumur.
28
29 Vorsaga Árdís Laura Árnadóttir, 9 ára 1. KAFLI Það var einn kaldan vordag og sólin skein á stóran bóndabæ. Bóndabærinn var umkringdur breiðum skógi. Á bóndabænum bjuggu hjón og María, 10 ára dóttir þeirra, ásamt mörg hundruð dýrum. Eins og venjulega fór bóndinn út að gefa dýrunum sínum. Hann fór til hænsnanna fyrst og safnaði saman eggjum. Hann taldi þau „einn, tveir, þrír …“ og alla leið upp í fimmtíu. Næst fór hann inn í hesthúsið og dreifði heyi og gaf hestunum gulrætur og vatn. Síðasta morgunverkið var að gefa kindunum. María kom til hans, hún elskaði að vera í fjárhúsinu og spjalla og kúra með uppáhalds kindinni sinni, Sokku. Pabbi hennar hafði gefið henni lítið lamb þegar hún var fimm ára. Hún nefndi það Sokku af því að það var mórautt með hvíta fætur eins og það væri klætt í hvíta sokka. María kveikti á ljósunum á meðan pabbi hennar fór inn í hlöðu og sótti hey í vagninn. María fór að sópa í garðanum þar sem kindin hennar var. Hún heyrði lágt jarm, lagði sópinn frá sér og klifraði hljóðlega ofan í króna. Kindin hennar Sokka lá við garðabandið og var að sleikja lítið lamb.
30 „Pabbi, Sokka er búin að eignast lamb!“ kallaði hún. Hún klappaði Sokku og óskaði henni til hamingju, svo strauk hún lambinu og tók það varlega upp. Lambið var svart eins og kol, með eina snjóhvíta stjörnu á enninu. „Ég ætla að kalla þig Doppu,“ hvíslaði hún. María sat allan daginn með Sokku og Doppu og var svo ánægð og glöð. Doppa var mjög vinaleg eins og mamma sín. 2. KAFLI María vaknaði snemma næsta morgun og hljóp strax út í fjárhús. Það var dimmt og kalt inni í fjárhúsinu. María hélt að Doppa væri horfin en allt í einu sá hún litlu hvítu stjörnuna hennar Doppu undir garðabandinu. Doppu brá og hljóp til mömmu sinnar. Sokka stóð á fætur og Doppa fékk sér mjólkursopa. Pabbi kom inn í fjárhúsin. „María það er frostlaust og fallegt veður, eigum við að setja Sokku og lambið hennar út?“ spurði pabbi. „Já, það væri gaman,“ svaraði María. Hún tók Doppu upp og rölti út með Sokku á hælunum. Sokka skokkaði út á tún. María setti Doppu niður í grasið við hliðina á Sokku. Doppa tók munnfylli af safaríku grasi og jórtraði. Doppa hélt áfram að bíta bragðgott grasið þar til hún var alveg að springa. Hún labbaði að móður sinni og þær kúrðu saman í sólinni. Doppa varð að hvíla sig, hún lokaði augunum og sofnaði.
31 Þegar Doppa vaknaði var móðir hennar sofandi, hún ýtti varlega í hana en móðir hennar vaknaði ekki. Doppa labbaði meðfram girðingunni og horfði hinum megin á safaríka grasið. Allt í einu sá hún eitthvað gult undir lerkitré. Hún stakk snoppunni í gegnum girðinguna og þefaði, ofboðslega var þetta góð lykt. Þetta gula var sætara en grasið, hún þurfti að smakka. Hún tróð hausnum lengra og náði að koma framfótunum á milli víranna en, ó nei hún var föst! Hún spriklaði með afturfótunum og hægt og rólega mjakaðist hún í gegn. Hún skokkaði að þessu gula og nartaði í blómið. Þetta var mjög gott bragð. Allt í einu kom stór svartur skuggi yfir hana og hún heyrði vængjaþyt og hávært hljóð. Hún varð hrædd og hljóp á harðaspretti inn í lerkiskóginn. Þar voru margir svartir skuggar, hjarta hennar hoppaði af hræðslu. Hún beygði sig og faldi sig undir lerkitré. Hún var þreytt eftir hlaupin og sofnaði. 3. KAFLI María kom út eftir hádegismatinn til að kíkja í fjárhúsin til að gá hvort það væru komin fleiri lömb. Hún heyrði kind jarma og leit yfir túnið. Þá sá hún Sokku hlaupa jarmandi og að Doppa var týnd. „Embla,“ kallaði hún til hundsins. Embla kom á harðastökki beint til hennar. Hún var svört og hvít, hlýðin border collie tík. María labbaði með Emblu yfir túnið. Hún
32 sá svarta ull fasta í girðingunni. Embla setti trýnið niður í grasið og hljóp að girðingunni. Hún stökk yfir vírinn og hljóp beint inn í lerkiskóginn. María klifraði yfir en sá ekki Emblu. Allt í einu heyrði hún gelt og Embla kom skokkandi á eftir Doppu. „Doppa!“ hrópaði María brosandi. „Sestu Embla,“ sagði María með djúpri rödd. Hún tók Doppu upp og knúsaði hana. „Æ, ég var svo hrædd um að þú værir týnd, vertu góð og fylgdu mömmu þinni,“ hvíslaði hún að lambinu. Hún lyfti henni yfir girðinguna. Doppa jarmaði hátt og allt í einu kom Sokka á harðaspretti, jarmandi til Doppu. Doppa fór strax að drekka og Sokka slakaði á og stóð prúð. María var glöð að Doppa væri komin aftur. Hún klappaði Emblu. „Komdu Embla, við skulum fara í fjárhúsin!“
33 Elsa fer í heimsókn til ömmu Ásdís Eva Þorsteinsdóttir, 7 ára Elsa er sjö ára stúlka sem fer oft í heimsókn til ömmu Katrínar. Hún elskar að vera hjá henni. Þegar Elsa fer til ömmu getur hún leikið sér með allt dótið í barnaherberginu. Oftast fer hún að leika sér með brúðurnar hennar ömmu því þær eru svo margar og fallegar. Einn daginn þegar Elsa var í heimsókn ákvað amma hennar að fara út í búð að kaupa kvöldmat. Elsa var þá ein heima í smástund. Hún ákvað að nýta tímann og leika sér með brúðurnar eins og hún var vön að gera þegar hún var hjá ömmu sinni. Elsa lék sér með uppáhaldsbrúðurnar sínar þrjár: Sunnevu, Emelíu og Ölbu. Hún var vön að leika sér í öllu húsinu og fór inn í herbergið hennar ömmu með brúðurnar þrjár. Allt í einu tók hún eftir brúðu sem lá undir rúminu, brúðu sem hún hafði aldrei séð áður. Elsa tók brúðuna upp og sá þá að hún var merkt með nafni. Brúðan hét Natalía. Hún var í gulum og appelsínugulum kjól, í grárri kápu og með blá augu sem í voru litlir rauðir dílar. Hún hugsaði með sér hvort amma hennar ætti þessa brúðu og velti fyrir sér af hverju brúðan væri undir rúminu. Kannski mátti enginn sjá hana eða að þetta var bara gömul brúða sem amma hennar átti þegar hún var lítil. Elsa ákvað engu að síður að leika sér með allar brúðurnar fjórar.
34 Þegar Elsa lék sér með dúkkurnar tók hún eftir því að Natalía hafði rosalega fallega og litríka slaufu í hárinu. Þegar amma hennar kom heim spurði Elsa hana hvar hún hafi fengið Natalíu. Amma hennar útskýrði að hún hafi fengið brúðuna í jólagjöf þegar hún var lítil. Þetta hafði verið uppáhalds brúðan hennar en nú vildi hún leyfa Elsu að hafa hana í herberginu sínu. Elsa fór snemma að sofa en vaknaði um miðja nótt til að fara á klósettið. Allt í einu heyrði hún dularfullt hljóð inni í leikherberginu. Elsa ákvað að athuga hvort amma
35 hennar væri vakandi inni í herbergi. Amma hennar var steinsofandi í rúminu. Elsa horfði inn í leikherbergið og sá eitthvað hreyfast í myrkrinu. Hún fór hljóðlega inn í herbergið og kveikti ljósið. Hún sá að brúðan var að hreyfa sig upp á þakinu á dúkkuhúsinu þar sem Elsa var vön að leika sér með brúðurnar. Brúðan var mjög hissa og horfði á Elsu. Elsa var líka mjög hissa og horfði á Natalíu. Eftir nokkra stund hoppaði Natalía niður af þakinu og gekk hægt í átt að Elsu. Elsa var smá hrædd. Hún sá að dúkkan var að reyna að segja henni eitthvað. Elsa tók dúkkuna upp og brúðan hvíslaði í eyrað á Elsu og sagði: „Halló Elsa, komdu með mér, ég ætla að sýna þér svolítið.“ Þær gengu saman að útidyrahurðinni og opnuðu hana, það var dimmt úti. Þær stóðu hlið við hlið og horfðu út í myrkrið. Elsa var aðeins varkár og spurði: „Hvað ætlar þú að sýna mér?“ Þær gengu saman niður stigann og út í garð. Brúðan leiddi Elsu að leynihurð sem var á hvíta húsveggnum, eins konar töfradyr. Elsa opnaði hurðina og kom auga á fullt af lifandi brúðum. Allar brúðurnar horfðu forvitnar á Elsu. Elsa spurði: „Hvaða brúður eru þetta?“ Natalía svaraði: „Þetta er borgin mín. Komdu með mér inn í þennan heim.“ Elsa svaraði: „Allt í lagi, ég skal fara með þér inn en hvernig komumst við aftur út?“ Natalía brosti og sagði: „Þú þarft ekki að hafa áhyggjur, ég
36 get opnað hurðina.“ Þær gengu inn um dyrnar og þegar þær komu inn lokaðist hurðin á eftir þeim. Natalía fór með Elsu um borgina og sýndi henni öll fallegu litlu húsin og leikvellina. Þar voru líka margir litlir hoppukastalar og skautasvell. Þegar þær gengu um borgina vildi Natalía sýna Elsu húsið sitt. Húsið hennar var fjólublátt með bleiku þaki og blárri hurð. Elsa varð forvitin en hún komst ekki inn í húsið af því að húsið var svo lítið. Natalía fór inn í húsið og sýndi Elsu hvernig húsið leit út að innan. Henni fannst húsið hennar Natalíu mjög fallegt, sérstaklega litlu fallegu stólarnir og myndin af Natalíu sem hékk á veggnum inni í húsinu. Natalía sagði: „Amma þín átti að koma hingað í töfraheiminn en það gekk ekki því hún svaf svo fast á nóttunni og vaknaði ekki þegar ég reyndi að vekja hana. Elsa sagði: „Ég myndi ekki vilja sofa svona fast. Þá myndi ég missa af þessari fallegu töfraborg.“ Hún skoðaði allar fallegu brúðurnar í kringum sig, en á sama tíma fann Elsa fyrir söknuði eftir ömmu sinni. Hún spurði Natalíu: „Hvenær förum við aftur heim?“ Natalía svaraði: „Þú þarft bara að hugsa um eitthvað fallegt til þess að komast aftur heim.“ Elsa reyndi að fylgja ráðum Natalíu. Hún sá loksins hurðina og náði að hlaupa út. Natalía varð eftir í töfraheiminum, þar sem henni leið best. Elsa var mjög fegin að vera loksins komin
37 heim til ömmu sinnar. Hún saknaði Natalíu og vonaði að hún gæti heimsótt hana aftur. Elsa gekk inn í herbergið hjá ömmu sinni til að athuga hvort hún væri vakandi. Amma hennar var enn steinsofandi og heyrði ekki í henni. Elsa fór beint inn í herbergið sitt og lagðist til svefns.
38
39 Salka og vinir hennar leysa ráðgátu Steinunn Birna Unnarsdóttir, 9 ára Kæri lesandi, ég heiti Salka Líf og ég ætla að segja þér frá töfralífi mínu. Nú byrjum við bara, góða skemmtun. Mig hefur alltaf langað til að fá óskir hjá álfadrottningunni sem býr í helli í Töfraheimi. Þar sem ég bý fá allir krakkar tækifæri til að fá óskir hjá álfadrottningunni – ef þeir eru duglegir. Ég hugsa mikið um það hvers ég myndi óska mér. Ég veit að ég mundi óska mér þess að verða ofurhetja sem bjargar mannslífum – eða meira að segja bara öllum heiminum. Einn daginn fór ég í skólann með Bjarna, besta vini mínum. Við Bjarni höfum verið vinir mjög lengi en hann er rosa skemmtilegur og góður. Bjarni er eiginlega eini vinur minn því ég er mjög feimin og þori varla að tala við neinn. Þetta var langur skóladagur. Við vorum að læra rosalega lengi en Bjarna fannst það bara skemmtilegt. Eftir langan dag í skólanum fórum við heim og ég byrjaði aftur að hugsa um hvers ég myndi óska mér. Allt í einu birtist álfadrottningin og sagði að ég væri búin að vera svo dugleg að ég mætti fá þrjár óskir. Vá! Ég trúði varla mínum eigin augum og eyrum. Álfadrottningin útskýrði hvernig þetta virkaði.
40 Ég ætti bara að kalla upp óskina og þá myndi hún rætast. Ég var svo spennt að ég vildi strax óska mér. Fyrsta ósk mín var að ég myndi eignast marga vini. Eftir að hafa spjallað um tíma fór álfadrottningin aftur. Ég var mjög glöð en svo þreytt að ég seinsofnaði. Næsta dag fór ég í skólann og ég var eitthvað stressuð fyrir deginum. Ég var ringluð og með höfuðverk eftir gærkvöldið. Ég og Bjarni löbbuðum saman í skólann og ég sagði honum frá kvöldinu áður. Hann er svo þægur að hann hefur oft fengið óskir hjá álfadrottningunni, alveg örugglega þúsund sinnum. Þetta var í fyrsta skipti sem ég fékk óskir og ég vildi nýta þær vel. Þegar við komum í skólann komu allt í einu fullt af krökkum til mín sem vildu spjalla við mig. Meira að segja leiðinlegasti krakkinn í bekknum. Mér leið mjög vel því greinilega hafði óskin mín ræst! Í skólastofunni sagði Snæfríður kennari að við ættum að lesa þrjá kafla í bókinni sem við vorum að lesa. Bókin byrjaði svona: „Einu sinni var stelpa sem hét Salka sem vildi eignast marga vini.“ „Bíddu, bíddu, bíddu, þetta er sagan um mig!“ sagði ég við Bjarna. Ég trúði þessu ekki, ég var inni í bók! Ég var svo stressuð að ég þorði varla að anda. Þegar krakkarnir voru komnir á kafla þrjú var sagan komin að þeim tíma þar sem allir í bekknum sátu og voru að lesa – svo allir föttuðu núna að þeir voru líka inni í bókinni!
41 Allt í einu birtist töfrahringur sem opnaði leið inn í töfraheiminn. Út úr hringnum steig álfaprinsessa, sem var dóttir álfadrottningarinnar. Prinsessan útskýrði að systir álfadrottningarinnar hefði fangað hana því hún var afbrýðisöm og langaði sjálf að vera drottning. Prinsessan sagði að við værum þau einu sem gætum bjargað álfadrottningunni! „Systirin hefur sett álög á fangelsið svo enginn álfur kemst þangað inn til að bjarga drottningunni. Getið þið hjálpað henni?“ spurði prinsessan. Krakkarnir ræddu saman og sumir voru hræddir og stressaðir. Allt í einu sagði ég sem ekki var vön að tala mikið: „Hei krakkar, við verðum að hjálpa drottningunni eftir allt sem hún hefur gert fyrir okkur. Við verðum að launa henni greiðann. Ef við bara vinnum saman þá getum við gert allt.“ „Þetta er rétt hjá Sölku,“ sagði Bjarni og hinir krakkarnir tóku undir. Krakkarnir stukku hverjir á eftir öðrum inn í töfrahringinn þar sem þeir sáu tvo heima. Annar heimurinn var álfaheimur en í hinum voru tröll og drekar. Í trölla- og drekaheiminum var enginn af því að vonda systirin var búin að taka alla og setja álög á þá og láta þá standa vörð á ganginum þar sem drottningin var fangi. Drottningin í tröllaheiminum, vonda systirin og drekadrottningin sátu saman og töluðu um hvernig þær vildu stjórna heiminum nú þegar þær höfðu handsamað álfadrottninguna.
42 Þegar krakkarnir komu að ganginum þar sem drottningin var fangi kallaði ég upp og óskaði mér þess að við krakkarnir yrðum öll ofurhetjur með krafta til þess að fara í gegnum öll tröllin og drekana. Síðan gerðum við okkur ósýnileg og komumst þannig fram hjá öllum tröllunum og drekunum. Þegar við komum að herberginu þar sem drottning var, var hurðin læst. Þá kallaði ég upp síðustu óskina sem var að drottningin myndi verða frjáls. Við það opnaðist hurðin og þá komst álfadrottningin út og sagði: „Nú er bara eitt að gera.“ „Hvað er það?“ spurði ég. Þá sagði drottningin: „Að fanga systur mína.“ Ég og nokkrir krakkar læddumst upp tröppur við hliðina á fangelsinu þar sem vonda systirin, drekadrottningin og trölladrottningin sátu og spjölluðu. Á meðan byrjuðu hinir krakkarnir að aflétta álögunum á tröllunum og drekunum svo þau breyttust og urðu góð. Þegar ég sá hvar þær sátu sagði ég: „Aha, við náðum ykkur!“ Þá sögðu drottningarnar og vonda systirin í kór: „Ó, nei þið náðuð okkur sko alls ekki! Verðir, handsamið þau!“ Tröllin og drekarnir, sem núna voru orðin góð, birtust en í staðinn fyrir að handsama mig og krakkana handsömuðu þau vondu systurina og drottningarnar og læstu þær inni. Við krakkarnir settum álög á fangelsið svo þær kæmust ekki út.
43 „Kærar þakkir fyrir að frelsa mig úr fangelsinu, án ykkar væri ég örugglega enn fangi,“ sagði álfadrottningin. „Þú nýttir óskirnar þínar til að hjálpa öðrum Salka svo þú átt skilið að fá aðrar þrjár óskir.“ Álfadrottningin, sem núna hafði fengið krafta sína til baka opnaði aftur leiðina heim í gegnum töfrahringinn. Þegar við löbbuðum í gegnum hringinn kallaði drottningin á eftir mér: „Vertu svo alltaf velkomin í heimsókn.“ „Sömuleiðis,“ sagði ég. Síðan löbbuðum við Bjarni saman heim. Þegar ég kom heim sagði mamma: „Hvar hefur þú verið?“ Ég svaraði: „Það er löng saga …“
44
45 Töfrahummusinn Aðalgeir Emil Arason Kjærbo, 8 ára Thor Guðni Arason Kjærbo, 11 ára „Rósalína,“ kallaði þreytt stúlka í sjötta bekk um leið og hún rétti upp hönd, „er þetta betra?“ „Látum okkur nú sjá,“ svaraði myndmenntakennarinn að bragði og beygði sig yfir borð nemandans. Hún flissaði. „Nei, Hrafntinna, þetta er jafnvel enn ljótara hjá þér en áðan. Sjáðu myndirnar mínar. Svona mála meistarar.“ Skyndilega var barið að dyrum. Rósalína fór til dyra og brá sér fram á gang. Á meðan fór Hrafntinna og náði sér í málningarkrukku á kennaraborðinu. Þegar hún var að setjast aftur í sætið sitt kom Rósalína aftur inn og fór beint að kennaraborðinu. Henni var greinilega brugðið en allt í einu varð hún ljúf sem lamb og spurði: „Krakkar, hafið þið nokkuð séð nestið mitt? Ég var með hummus í nesti.“ Krakkarnir svöruðu neitandi en þá áttaði Hrafntinna sig á því að hún hafði ruglast á málningu og mat. Til þess að verða ekki að athlægi brá hún á það ráð að stinga krukkunni ofan í tösku. Í sömu andrá hringdi bjallan og bekkurinn ruddist út úr stofunni. Þegar Hrafntinna kom fram á gang kom Ævar, tvíburabróðir hennar, upp að henni og hafði orð á því hvað Rósalína hefði brugðist furðulega við týndum hummus.
46 „Komdu!“ sagði hún prakkaralega og benti honum á að elta sig inn á klósett. Hún dró hummusinn upp úr töskunni. Ævar gapti. „Af hverju stalstu humm …“ „Uss! Ekki svona hátt!“ Hrafntinna útskýrði í hálfum hljóðum en snarþagnaði þegar hún heyrði fótatak nálgast. Þau náðu naumlega að smeygja sér inn í innsta básinn og halla að sér áður en tvær manneskjur komu inn á baðherbergið. Þau heyrðu skipandi en taugatrekkta kvenrödd. „Þú verður að finna hummusinn.“ „Hummusinn bara hvarf, ég skil ekki hvað varð af honum!“ ítrekaði Rósalína áhyggjufull. „Ég á von á greiðslu frá manni fyrir að mála mynd af honum,“ hélt óþekkta konan áfram. „En Þórkatla, þú ert ekki einu sinni listmálari. Þú ert húsamálari.“ „Já, en hann greinilega veit það ekki. Hann hefur örugglega ekki nóg vit og hefur ekki náð að þroskast nóg. En þess vegna get ég heldur ekki málað flotta mynd af honum ef ég fæ ekki töfrahummus hjá þér.“ Þórkatla gramsaði í töskunni sinni. „Sjáðu, þetta er myndin af honum sem ég á að mála eftir. Hann er greinilega stórhættulegur glæpamaður! Hann hefur ábyggilega horft á aðeins of mikið af glæpamyndum.“ „Er þetta byssa sem hann heldur á?“
47 „Auðvitað er þetta byssa, hvað sýnist þér? Ef ég mála ekki þessa mynd handa honum þá er ég augljóslega að fara að lenda uppi á spítala. Svo nú finnurðu hummusinn, annars tek ég allt sem þér er annt um!“ Þórkatla strunsaði út og Rósalína fór fram stuttu síðar. Systkinin litu dolfallin hvort á annað. „Við verðum að skila þessum hummus strax. Ekki séns að ég vilji blanda mér í þetta!“ sagði Hrafntinna. „Ertu galin? Þá heldur Rósalína bara áfram að svindla og niðurlægja okkur. Við verðum að afhjúpa hana,“ svaraði Ævar. „En viltu að Þórkatla lendi uppi á spítala?“ „Nei, auðvitað ekki.“ „Einmitt. Komdu.“ Systkinin sáu sér til undrunar að myndmenntastofan var galopin. Hrafntinna fór inn og kom krukkunni fyrir á kennaraborðinu meðan Ævar stóð vörð frammi á gangi. Þegar hún kom til baka sagði Ævar: „Þetta er alltof augljóst, hún fattar strax að einhver tók krukkuna og skilaði henni aftur.“ Hann skaust inn og sagði: „Ég ætla að leggja hana á hliðina bakvið ruslafötuna undir borðinu.“ Síðan flýttu þau sér í burtu. Þegar þau voru komin dágóðan spöl frá skólanum litu þau loks hvort á annað og fóru að skellihlæja. Ævar fór heim en Hrafntinna fór til vinkonu sinnar til að gista. Á leiðinni þangað hugsaði hún með sér að það væri nú rétt hjá Ævari að þau yrðu að afhjúpa Rósalínu. Á endanum
48 ákvað hún að hringja í lögguna. Hún sagði að Rósalína Sigurðardóttir seldi töfrahummus og það hlyti að vera ólöglegt. Hún sagði líka að töfrahummusinn væri undir kennaraborðinu í myndmenntastofunni. Síðan hringdi hún í Ævar til að láta hann vita en það var slökkt á símanum hans. Á meðan sat Rósalína niðurlút inni á kennarastofu og starði ráðalaus út í loftið. Hún reyndi að rekja sig til baka og átta sig á hvað hefði orðið af hummusnum. Allt í einu birtist Bragi, stjúpsonur hennar og bekkjarbróðir systkinanna, í dyragættinni. „Hæ, er allt í lagi?“ „Ekki trufla mig asninn þinn!“ „Ég sá bara að stofan þín var opin og mér sýndist ég sjá Hrafntinnu og Ævar vera eitthvað að sniglast þar.“ Rósalína hnyklaði brýnnar. Hún heyrði ekki í Braga þegar hann kvaddi. Allt í einu brosti hún út að eyrum og dreif sig niður í myndmenntastofu til að sækja bíllykilinn. Hún flýtti sér aftur út úr stofunni en hljóp þá beint í fangið á tveim lögreglukonum. „Rósalína Sigurðardóttir?“ spurði sú ljóshærða á meðan sú dökkhærða fór beinustu leið að kennaraborðinu og leitaði af sér allan grun. „Uu, já?“ svaraði hún. „Við þurfum að ræða við þig.“ hélt sú ljóshærða áfram. „Um hvað?“
49 „Ekkert!“ svaraði sú dökkhærða og dró hina með sér í burtu. Rósalína skildi ekki neitt í neinu en mátti engan tíma missa. Ævar var kominn heim. Þegar hann kom inn í herbergið sitt teygði hann sig ofan í vasa og greip um hart og svalt glerið. Hrafntinnu hafði ekki grunað neitt. Hann lyfti krukkunni upp og virti hana fyrir sér. Á meðan var Rósalína að koma sér fyrir inni í runna þaðan sem hún sá vel inn um gluggann hjá honum. Þegar hún sá hummusinn stappaði hún niður fæti og bölvaði Ævari í sand og ösku. En hún vissi að ef hún myndi misstíga sig núna myndi hún lenda bak við lás og slá. Ævar velti fyrir sér hvernig væri best að afhjúpa Rósalínu en svo fór hann að íhuga að smakka bara hummusinn sjálfur. Hann náði í skeið úr eldhúsinu og opnaði krukkuna varlega. Rósalína stífnaði upp þegar hún sá hummusinn minnka fyrir framan nefið á sér. Hún bað til Guðs að Ævar kláraði ekki hummusinn en hugsaði með sér að hann kæmi nú út fyrr eða síðar og þá gæti hún náð krukkunni aftur. Þá tók Ævar hins vegar upp trönur og striga og fór að mála. Henni til sárrar gremju virtist hann aldrei ætla að hætta og í þokkabót varð myndin hans miklu fallegri en nokkuð sem hún hafði sjálf málað. Ævar málaði fram undir morgun en í þarnæstu götu vaknaði Hrafntinna fyrir allar aldir. Hún átti eftir að sækja íþróttafötin sín svo hún byrjaði á að labba heim. Þegar hún gekk fyrir götuhornið hrökk hún við. Hvað var Rósalína að gera inni í runna fyrir utan húsið hennar? Hún var fljót að
50 bakka í felur og hringdi strax í lögguna. Í sömu svifum fann Rósalína símann sinn titra. Hún hljóp afsíðis svo að Ævar gæti ekki heyrt í sér og svaraði. „Þú hefur þrjá klukkutíma til að koma með hummusinn,“ sagði Þórkatla og skellti á. Rósalína leit skelfingu lostin á klukkuna og flýtti sér aftur að felustaðnum. Þá blasti hins vegar við henni lögreglubíll og hún heyrði Hrafntinnu segja: „Hún var hérna rétt áðan, þið verðið að trúa mér!“ Í því brunaði löggan í burtu. Rósalína sá að henni var ekki til setunnar boðið, enda þurfti hún að mæta í vinnuna eftir smá stund og vissi heldur ekki hvað hún ætti að gera fyrst Hrafntinna vissi af henni. Hrafntinna hljóp beint inn til Ævars. Hann var nýsofnaður í hægindastól með pensilinn í hendinni og hraut hástöfum. „Ævar, vaknaðu!“ Ævar hrökk upp með andfælum. „Rósalína var að fylgjast með þér! Hvað er eiginlega í gangi?“ hélt hún áfram. Hún útskýrði óðamála hvernig tvær lögreglukonur, ein ljóshærð og ein dökkhærð, hefðu komið og gripið í tómt og haldið að hún væri að gera símaat. „Hrafntinna,“ sagði Ævar róandi og benti á málverkið. „Við erum með sönnunargögn. Hringdu aftur.“ Hrafntinna vissi ekki hvort hún ætti að hlæja eða gráta. Áður en hún náði almennilega utan um hvað þetta þýddi var hún byrjuð að hringja í lögguna í þriðja sinn. En nú var þolinmæðin á þrotum: „Þú og þinn töfrahummus! Þetta er nú meira bullið! Bless!“
51 Nú voru góð ráð dýr. Systkinin báru saman það sem þau vissu um málið og reyndu að hugsa næstu skref. Það fór að líða að því að skólinn byrjaði svo þau gripu töskurnar og stukku af stað. Þeim hlyti að detta eitthvað í hug á leiðinni. Þau brutu heilann um þessa vonlausu stöðu þar til þau voru trufluð. „Hei krakkar!“ kallaði bekkjarbróðir þeirra og hljóp á eftir þeim. Ævar lokaði augunum og dæsti. „Frábært,“ sagði Hrafntinna og ranghvolfdi í sér augunum. „Einmitt sá sem okkur vantaði. Getur hann ekki bara látið okkur vera svona einu sinni?“ Bragi var fljótur að ná þeim. „Hei, var ég búinn að segja ykkur frá nýjasta símaatinu mínu?“ „Bragi, plís,“ svaraði Ævar. „Ekki minnast á símaat við okkur akkúrat núna.“ Bragi lét sem hann heyrði ekki í honum. „Ég fór á já.is og fann bara einhvern málara, einhverja konu í Grafarvoginum, fann svo einhverja mynd á netinu af einhverjum gaur með byssu og sendi henni.“ Það leyndi sér ekki hvað honum fannst hann vera sniðugur. „Svo hringdi ég í hana og spurði hvort hún gæti málað þessa mynd af mér.“ Hann rak upp hrossahlátur. „Ég sagði henni að það væri eins gott að myndin yrði góð því það væri fimmhundruðkall á leiðinni til hennar í pósti!“ Hann missti næstum andann af hlátri og tók ekkert eftir því að systkinin stóðu gapandi eftir meðan hann hélt áfram að labba. Ævar faldi andlitið í lófunum: „Ókei, þetta er of gott!“ Hann
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=