53 og æfir í tveimur flokkum, 6-11 ára og 12-17 ára. Ég fer inn í eldri hópinn í fyrsta skiptið. – Hvernig finnst þér nýja húfan mín, segir Steinar, stóri vinur Jónatans, með húfuna mína á hausnum. Ég hunsa hann sár og skil núna af hverju Jónatan er alltaf að týna húfunni sinni. Þegar æfingin byrjar er okkur sagt að standa í línu til þess að vera valdir í lið. Á endanum stend ég einn á línunni. – Getum við ekki bara haft hann á bekknum? spyr sextán ára strákur. – Við erum ekki að fara að skilja neinn útundan, segir þjálfarinn, eins og vélmenni. Það er aldrei sent á mig og sama hversu hratt ég hleyp næ ég aldrei boltanum. Í fyrsta skipti líður mér illa eftir að hafa farið á æfingu. Venjulega er ég að taka boltann og skora jafnóðum. Þegar ég kem heim er ég búinn að fatta hvað ég hef það gott, þótt ég sé yngri. Ég er stærstur í bekknum mínum, ég er bestur í fótbolta, ég á bestu vini í heiminum. Ég fer inn í herbergið hans Jónatans. – Jónatan? Viltu kannski spila fótbolta með mér og vinum mínum á morgun? Hann segir ekki neitt. Ég sest á rúmið hans og segi: Geeeerðu það. Hann gubbar á mig. Þegar Jónatan er batnað sendir mamma okkur með pening í bíó. – Ég heyri að nýja Terminator-myndin sé góð, segir Jónatan. Hann er nú meira gerpið! Hún er bönnuð innan tólf ára og hann veit það. Þetta er alltaf svona!
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=