51 Ég labbaði inn í herbergið mitt, nokkuð leiður. En bróðir minn, sem hafði greinilega heyrt allt, sagði hástöfum: – Hvað er þetta sem ég heyri um bogfiminámskeið? Ég er tólf ára á árinu. Mætti ég ekki fara? Og þannig fór það. Jónatan fór á vikulangt bogfiminámskeið á Vesturlandi á meðan ég hjálpaði ömmu að gróðursetja sumarblóm. Svona var þetta alltaf hjá okkur Jónatan. Í dag er aumingja Jónatan veikur. En mamma gerði það sem hún gerir stundum og ruglaðist og sagði skólanum að Jón væri veikur. Ég hugsa: Þetta er frábært tækifæri til að sanna að hann hefur það alltaf betra. Þetta er dagurinn þegar ég tek plássið hans. Ég mun fá allt sem ég vil, þegar ég vil það, eins og Jónatan. Ég get ekki beðið! Ég geng í skólann og vinir mínir heilsa mér. – Hæ, Jón! – Ég er Jónatan, segi ég hæðnislega og treysti á að við Jónatan séum nógu líkir til þess að vinir mínir þekki okkur ekki í sundur. – En þú ert í peysunni hans Jóns, segir Stefán, besti vinur minn. – Ég fann ekkert hreint sem ég á, svo ég tók peysuna hans. Hann á aldrei eftir að fatta það, segi ég andstyggilega. – Vegna þess að þannig virkar lífið þitt, segja strákarnir kuldalega og labba í burtu. Þetta er ekki frábær byrjun á rannsókninni minni en Jónatan hefur það örugglega betra á öðrum stöðum.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=