34 Aníta var nokkuð viss um að fyrri kosturinn hefði verið betri, svo áður en hún gat hugsað sig um stökk hún fram af bjarginu. AAAAAA!!!!!!!!!!!!! „Guð minn góður, Guð minn góður,“ sagði hún í sífellu. Splass!!! Hún var komin á bólakaf en það síðasta sem Aníta heyrði var að elsta krúsídúllan sagði „er ég eitthvað að mygla eða haldið þið líka að hún sé dauð?“ En Aníta var ekki dáin, hún sá ljós djúpt ofan í vatninu og um það bil þegar lungun voru farin að öskra á loft, kom glóandi hafmeyja og galdraði loftkúlu utan um Anítu og sagði: „Á ég að senda þig aftur til baka?“ „Já, svaraði Aníta!!! ... hvernig get ég þakkað þér fyrir að bjarga mér?“ „Ó, já, ég ætla að hætta að henda rusli í sjóinn.“ vússs púss bamm búmm Loftkúlan sveif af stað upp úr vatninu og yfir þorpið þar sem krúsidúllurnar horfðu undrandi á hana. Aníta veifaði til þeirra og sagði „sjáumst seinna, krúsídúller“ og sá hvernig gamla krúsídúllan varð æf af reiði og sparkaði í sveppahús sem hún stóð við hliðina á. Aníta sveif alla leið upp um holuna sem hún datt gegnum.
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=