32 skrýtinn tími en fórum samt því þetta var síðasta æfingin fyrir tónleikana. Þegar við ætluðum að opna dyrnar voru þær læstar. Hmm, hvernig gat staðið á þessu? En við vissum af leynileið. Það var gluggi á klósettinu sem var alltaf rifa á svo vonda lyktin kæmist út. Karítas náði að opna gluggann meira og tróð sér inn. Svo opnaði hún útidyrnar fyrir mér. Þegar við löbbuðum inn um dyrnar heyrðum við píanóspil úr stóra salnum. Við veltum fyrir okkur hver væri að spila, hvort það væri kennarinn okkar? En allt í einu heyrðist BÚMM! Hurðin skelltist og þegar við ætluðum að opna aftur var LÆST. Við urðum mjög hræddar en ákváðum að vera hugrakkar. Við læddumst á tánum en allt í einu hætti píanóspilið. Svo byrjaði einhver að gráta. „Hver getur þetta verið?“ spurði Karítas. Allt í einu vorum við ekkert hræddar lengur og hlupum inn í sal til að sjá hvað væri að. Þegar við komum inn í salinn sáum við litla, græna veru á gólfinu. „Er þetta slímklessa?“ spurði ég. „En hún er grátandi,“ sagði Karítas. Við fórum nær og allt í einu sáum við lítil augu. „Er þetta geimvera??“ öskraði ég. Þá heyrðist: „Já. Ég. Geimvera.“ Við trúðum ekki okkar eigin eyrum né augum. Karítas hafði oft sagt mér að geimverur væru ekki til. Þarna kom í
RkJQdWJsaXNoZXIy MjIxNzc=