RISAstórar smáSÖGUR

66 á eftir honum, hoppaði í skó og greip jakkann minn á leiðinni út. Ég gleymdi meira að segja að loka dyrunum almennilega á eftir mér. Þegar ég var komin niður að höfninni í Njarðvík stoppaði Tómas við eitthvað. Þetta var bútur úr uppáhaldsklútnum hennar Soffíu frænku! Ég tók hann upp og andvarpaði af örvæntingu. Hvar var hún? Eftir stutt stopp vildi Tómas halda áfram. Hann var farinn að minna á ekta lögregluhund. Ég hljóp á eftir honum þar sem hann æddi áfram eftir strandleiðinni í áttina að Keflavík. Við hlupum og hlupum og Tómas þefaði eftir lykt Soffíu frænku. Við stoppuðum ekki fyrr en við komum að Skessuhellinum. Sjórinn var spegilsléttur og litlu bátarnir í smábátahöfninni rugguðu rólega í takt við andvarann. Við Tómas röltum í átt að hellinum sem stóð opinn. Hann var mannlaus og frekar dimmur og draugalegur. Tómas stoppaði í smástund fyrir utan og horfði á mig, svo löbbuðum við bæði inn í hellinn. Þegar inn var komið heyrðist ekkert nema drungaleg hljóð úr Skessunni. Tómas labbaði hringinn og þefaði um allt þar til hann stoppaði við stóran stein í veggnum. Hann beindi trýninu einbeittur að steininum eins og hann væri að reyna að sýna mér leynileið inn í vegginn. Þegar ég kom nær og horfði betur sá ég eitthvað undarlegt ljós. Í bíómyndum og bókum er alltaf einhver takki til að ýta á sem opnar leynidyr svo ég