RISAstórar smáSÖGUR

38 könguló á stærð við pattaralega kisu klifrar upp vegginn í herberginu mínu og opnar og lokar munninum aftur og aftur eins og hún sé að gera sig tilbúna til að éta okkur. Án þess að gefa mér tíma til að hugsa hleyp ég niður stigann til að sækja símann minn og hringja í mömmu. Ég titra af hræðslu og augun eru svo full af tárum að ég á erfitt með að sjá á skjáinn. Þegar ég er að bíða eftir að mamma svari kemur köngulóin skríðandi niður stigann og nú er hún orðin enn þá stærri. Hún hreyfir sig hratt og er með Emblu vinkonu mína í munninum! Ég verð enn hræddari og öskra hátt og á sama augnabliki svarar mamma símanum. Ég hef engan tíma til að heilsa henni heldur garga í símann að hún eigi að hringja strax í 112 því það sé hræðileg risakönguló að ráðast á okkur og ætli að éta okkur. Svo skelli ég á án þess að kveðja, enda er athygli mín öll á ófreskjunni sem ég vil alls ekki að komi nær. Mig langar til að hlaupa burt en ég veit að ég verð að reyna að bjarga Emblu. Án umhugsunar gríp ég hækjuna hans pabba og lem eins fast og ég get í bakið á loðna skrímslinu. Við það hrekkur Embla úr munninum á því og ógeðið minnkar aftur í upprunalega stærð. Ég sé að köngulóin er ekki dauð en hún er kyrr, eins og hún sé hálf hrædd við mig, svo ég fer úr inniskónum mínum, geng að henni og krem hana með skósólanum. Við það steindrepst kvikindið og ég plokka það undan skónum, opna svaladyrnar og hendi því út á gras.