RISAstórar smáSÖGUR

121 eins og einhverjar ískaldar, hrjúfar og langar krumlur læstust utan um háls hennar, hún var föst. „Hjálp, einhver!“ reyndi hún að hrópa kæfðri röddu en það heyrðist bara lítið tíst. En hún dó ekki ráðalaus og lyfti fætinum upp og hrinti PlayStation fjarstýringunni niður á gólf með tilheyrandi skarkala. Svo vonaði hún bara að mamma hennar og pabbi myndu vakna og koma til hennar. Skyndilega heyrði hún hávært og skerandi öskur og henni var snúið við í stólnum. Fyrirbærið sem hafði haldið henni fastri var greinilega alveg BRJÁLAÐ. Hún leit upp og sá hrikalega langt og hvítt andlit sem var eins og hauskúpa, nema miklu lengra og mjórra. Veran sveif. Búkurinn var nokkurskonar beinagrind hulin ljósbrúnu og ógeðslega skítugu sjali. Það eina sem komst inn í heila stelpunnar var: DRAUGUR! Þetta var svo ófrýnileg, ógeðfelld og hryllileg sjón að stelpan hneig niður og það leið yfir hana. Veran hló kuldalegum hlátri, lyfti stelpunni upp og sveif með hana út í hnausþykkt næturmyrkrið. Þóra Sif Óskarsdóttir, 13 ára